ႏွစ္ေဟာင္းက အညစ္အေၾကးေတြ အကုန္စြန္႔
ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ အကုန္လႊတ္
Rest of your post
နအဖ မိစၧာတပ္ေတြ ဘုရားကိုေခါင္းျဖတ္သတ္ၾကသည္
Saturday, April 10, 2010
Sunday, September 27, 2009
Wednesday, February 18, 2009
၂၀၀၉ ႏွစ္သစ္လက္ေဆာင္
အလင္းတန္း (၉)
ဒီစာကို (၃၅) ႏွစ္ေအာက္ လူငယ္မ်ားအတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီး ေရးပါတယ္။ ဒါကိုဘာလို႔ ႀကိဳၿပီးေျပာရလဲဆိုေတာ့ စကားလံုးထဲမွာ နည္းနည္းတင္းမာတာပါရင္ လူႀကီးေတြက ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ႏိုင္လုိ႔ပဲ။ ငါ့အသက္ (၄၀) ေက်ာ္ၿပီ။ ငါ နဲ႔ ႐ြယ္တူတန္းတူမ်ားက သမိုင္းတခုထဲ အတူတူ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကသူေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ငါ့ထက္လည္း ပိုအလုပ္လုပ္ ၾကမယ္။ ငါ့ထက္လည္း ပိုၿပီး ပညာတတ္ၾကေပမယ္လို႔ ယူဆၿပီး သူတို႔အတြက္ ေျပာဖို႔မရွိဘူး။ ငါ့ထက္ အသက္ (၁၀) ႏွစ္ (၉) ႏွစ္ အႏွစ္ (၂၀) ငယ္သူမ်ားကေတာ့ ငါ့ထက္ပိုၿပီး ထက္ျမက္ၾကေပလိမ့္မယ္။ ငါ့ထက္လည္း ပိုပ ညာတတ္ၾကေပလိမ့္မယ္။ သို႔ေသာ္လည္း ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ဘ၀ကာလကေလး နည္းနည္းကြဲသမို႔ ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး မစဥ္းစားမိတာမ်ား ရွိေကာင္းရဲ႕လို႔ ယူဆၿပီး သူတို႔အတြက္ ရည္႐ြယ္ၿပီးေရးပါတယ္။ ငါ့ထက္ႀကီးသူမ်ားက ေတာ့ ပညာ၊ သဘာ၊ အေတြ႔အၾကံဳ၊ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ရမႈ ႀကီးၿပီးသားေတြမို႔ အထူးတင္ျပဖြယ္မရွိၿပီလို႔ ခိုင္ခိုင္မာ မာ ယူဆပါတယ္။ (အထူးသျဖင့္ ၄၅ ႏွစ္ အထက္ လူႀကီးေတြ ဖတ္စရာမလုိပါ။)
ေတာ္လွန္ေရး
ေဟာင္းႏြမ္းေဆြးေျမ႕ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့တဲ့၊ မေကာင္းေတာ့တဲ့၊ ေခတ္ကာလနဲ႔ အံမ၀င္ေတာ့တဲ့ အေျခအေန ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲပစ္ျခင္းဟာ ေတာ္လွန္ေရးပဲ။ အလြယ္ဥပမာတင္ရရင္ ကြၽဲ၊ ႏြားနဲ႔ ထြန္ယက္ေနရာကေန လယ္သမားတိုင္း ထြန္စက္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကရင္ အဲဒါ လယ္ယာေတာ္လွန္ေရး၊ စက္မႈေတာ္လွန္ေရးျဖစ္တယ္။ လယ္ယာေတာ္လွန္ေရးေၾကာင့္ ဘာအက်ဳိးေက်းဇူးေတြရလဲ။ လူေတြ အထူးသျဖင့္ လယ္သမားလူတန္းစား ေတြ ပိုၿပီးသက္သာလာမယ္၊ အလုပ္ေတြ ျမန္ဆန္သြက္လက္လာမယ္၊ စားနပ္ရိကၡာပိုၿပီးထုတ္လုပ္လာႏိုင္မယ္။ ေတာ္လွန္ေရးတခု ေအာင္ျမင္တိုင္း ေအာင္ျမင္တိုင္းမွာ တိုးတက္တဲ့ ရလဒ္ေတြကိုရမွ အဲဒီေတာ္လွန္ေရးဟာ မွန္ကန္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္တယ္။
ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး
ေခတ္တခု စနစ္တခု ဆိုး၀ါးပ်က္သုဥ္းေနၿပီလို႔ လူထုကယူဆတဲ့အခါ ေျပာင္းလဲၿပီး အသစ္ကိုအစားထိုးဖို႔ ေတာ္ လွန္ေရးဆင္ႏႊဲၾကတယ္။ သက္ဦးဆံပိုင္ဘုရင္စနစ္ကတဆင့္ စည္းမ်ဥ္းခံဘုရင္စနစ္၊ လူထုပါလီမန္ေခတ္ ဒီလုိ ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကတယ္။ ငါတို႔ဗမာျပည္လည္း အဲဒီအေျပာင္းအလဲ ေရစီးထဲမွာ မလြန္ဆန္ႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ သက္ဦးဆံ ပိုင္ဘုရင္စနစ္ကိုေတာ့ ငါတို႔လူထုကိုယ္တိုင္ ေတာ္လွန္ခဲ့ရတာမဟုတ္ဘူး။ အဂၤလိပ္က လာသိမ္းပိုက္ထားရင္း အလုိလို ပ်က္ျပယ္သြားတာ။ နယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကိုေတာ္လွန္ခဲ့ရတယ္။ အသီးအပြင့္က လြတ္လပ္ေရးေပါ့။ ဒီလိုလြတ္ လပ္ေရးရဖို႔ မင္းတို႔ငါတို႔ အဘိုးအေဖ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ား ေတာ္လွန္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့ၾကရတယ္။ အသက္မ်ား စြာ စေတးခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔ငါတို႔ေခတ္ ေရာက္တဲ့အထိ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အရသာကို ငါတို႔မခံစားရေသးဘူး။ ဘယ္မလဲ လြတ္လပ္ေရး၊ လြတ္လပ္ခြင့္၊ ကမၻာနဲ႔ရင္ေဘာင္တန္းႏိုင္တဲ့ လူမႈအဆင့္အတန္း၊ လြတ္လပ္ေရးကို အရယူခဲ့ၾက တဲ့ အာဇာနည္ အေထာင္အေသာင္းရဲ႕ ဆႏၵကိုဆန္႔က်င္ၿပီး ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးကို အာဏာငမ္းငမ္းတက္ လူတ စုက သိမ္းပိုက္ထားတယ္။ အဲဒီေတာ့ လိုအပ္တဲ့ လြတ္လပ္ခြင့္ကိုရရွိဖုိ႔ မင္းတို႔ငါတို႔ရဲ႕ ဦးႀကီးဦးေလး၊ အေဖတို႔ တသက္ တုိက္ပြဲ၀င္ၾကျပန္ေရာ။ အသက္ ၆၀-၇၀ တန္း လူႀကီးေတြဟာ ဒီတာ၀န္ကိုယူၿပီး ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတာ ေတာ္လွန္ေရးမေအာင္ျမင္ေသးေတာ့ အသက္ ၄၀-၅၀ အ႐ြယ္ ငါတို႔ပခံုးေပၚ ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ေတြက ေရာက္လာျပန္ေရာ။
တကယ္လို႔သာ ငါတို႔ေခတ္မွာ မေကာင္းတဲ့ေခတ္၊ မလြတ္လပ္တဲ့ေခတ္၊ လူခ်င္းတူမွ်ခြင့္မရွိတဲ့ စနစ္ဆိုးကို ေအာင္ျမင္ေအာင္ မေျပာင္းႏိုင္ဘူးဆိုရင္ တို႔ေအာက္ အသက္ ၂၀-၃၀ ငယ္တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ ပခံုးေပၚကို ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ေတြ လႊဲေျပာင္းေပးရျပန္ဦးမယ္။ အဲဒါကို စဥ္းစားမိတဲ့အခါ အျပစ္မဲ့ ကေလး သူငယ္ေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုျမင္ေယာင္ၿပီး အေတာ္ကို စိတ္မေကာင္းစရာျဖစ္သလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္လည္း အ ေတာ္စိတ္ပ်က္စရာ ျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။
ငါက ငါ့ထက္ အသက္ ၂၀-၃၀ ႀကီးတဲ့ လူေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မၾကံႏိုင္ မလုပ္ႏုိင္လုိ႔ က်ဳပ္တို႔ ေခတ္အထိ ေခတ္ေဆြး ေခတ္ပ်က္၊ မေကာင္းတဲ့ မလြတ္လပ္တဲ့ေခတ္ႀကီး အေမြက်န္ေနရတယ္လို႔ ေျပာသလုိ (ဒီလုိေျပာေတာ့ ေခတ္ႏွစ္ေခတ္ သံုးေခတ္တိုင္ေအာင္ ဘ၀ေတြအသက္ေတြ ရင္းႏွီးေပးဆပ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဘိုးေတာ္၊ ေနာင္ေတာ္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကို ေစာ္ကားေမာ္ကား ေျပာရာေရာက္ေနေပမယ့္ ျဖစ္စဥ္တရားအရ ဒီလုိ ပဲ ေျပာရမွာျဖစ္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးတာ၀န္ေက်တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေခတ္ေကာင္းေရာက္ေအာင္ မၾကံႏိုင္ မစြမ္း ႏုိင္ဘူး။) ငါတုိ႔ေခတ္မွာ ေအာင္ျမင္ေအာင္ မၾကံႏိုင္ မလုပ္ႏုိင္ဘူးဆိုရင္ ငါတို႔ေအာက္ အသက္ ၂၀-၃၀ ငယ္တဲ့ ကေလးေတြကလည္း ငါတုိ႔ကို မေျပာေပဘူးလား။ မင္းတို႔ေခတ္ၾကရင္လည္း ႏိုင္ေအာင္မၾကံႏိုင္လို႔ကေတာ့ အ ငယ္ေတြကလည္း အဲဒီလိုမေျပာဘဲ ေနမတဲ့လား။
ဒီေတာ့ သမိုင္းေပးတာ၀န္အရ မေကာင္းတဲ့ေခတ္ကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး လုပ္တဲ့ေနရာမွာ တေထာင့္တေနရာကေန အႏွစ္သာရရွိရွိ ငါတုိ႔ပါ၀င္သင့္တယ္။ မလြဲမေသြ ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ၀တၱရားတ ရပ္လည္းျဖစ္တယ္။ မေကာင္းတဲ့ေခတ္ကို ေျပာင္းလဲဖို႔ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးကို လုပ္ကိုလုပ္ရမယ္လို႔ အ ႐ိုးထဲ အေၾကာထဲကကို စိမ့္ေနေအာင္ ႏွလံုးသြင္းရမယ္။ ေခတ္ေကာင္း စနစ္ေကာင္းကို ေရာက္ေနရင္ေတာင္မွ မေကာင္းတဲ့ စနစ္ဆိုး ၀င္မလားေရး အေျခမခ်ႏိုင္ေရးအတြက္ ေကာင္းတဲ့ေခတ္ကို ကာကြယ္ၿပီး ေကာင္းသ ထက္ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္မြမ္းမံရမယ္ဆိုတာကို ဂါထာ႐ြတ္သလို ႏွလံုးသြင္းထားရမွာျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးကို မစားေကာင္းတဲ့အသီးလို ေရွာင္ဖယ္ဖယ္ လုပ္ေနသူမ်ားအေနနဲ႔ ပိုၿပီးႏွလံုးသြင္းၾကရမွာျဖစ္ တယ္။
ေတာ္လွန္ေရးသမား
ေခတ္ေဆြးေခတ္ေဟာင္း မေကာင္းတဲ့စနစ္ဆိုးကိုေျပာင္းလဲဖို႔ ႀကိဳးစားေနသူတိုင္းဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမား ေတြ ျဖစ္တယ္။ အမ်ဳိးမ်ဳိးအစားစား ကြဲျပားေနၾကတယ္။ နယ္ပယ္အသီးသီးကေန ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ကိုယ္သန္ရာသန္ရာ က႑ကေန ႀကိဳးစားေနၾကတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားတိုင္းရဲ႕ ဆံုမွတ္ဦးတည္ရာက ေတာ့ လူသားဆန္ဆန္ လြတ္လပ္ခြင့္ရရွိေရးပဲ။ ဘယ္လိုပဲ က႑ေတြကြဲကြဲ၊ ကိုင္စြဲတဲ့မူအားျဖင့္ (၂) မ်ဳိးပဲရွိ တယ္။ အဲဒီ (၂) မ်ဳိးက လက္နက္မကိုင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားနဲ႔ လက္နက္ကိုင္ေသာ ေတာ္လွန္ေရး သမားမ်ားပဲျဖစ္တယ္။ အဲဒီ (၂) မ်ဳိးထဲက ဘယ္ပံုစံမွာပဲလုပ္လုပ္ ရန္သူထိတ္လန္႔ေလးစားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ျခင္း ဟာ ေတာ္လွန္ေရးသမားတို႔အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈပဲ။ ရန္သူက ထိတ္လန္႔ၿပီး လူထုရဲ႕ခ်စ္ခင္မႈကိုရမွ ေတာ္လွန္ ေရးသမားေကာင္းေတြျဖစ္မွာ အမွန္ပဲ။
ေတာ္လွန္ေရးသမားမ်ားထဲမွာ (၂) မ်ဳိးကြဲျပန္တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနသူနဲ႔ ႏိုင္ေအာင္လုပ္တဲ့လူ ဒီလို ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စားခြဲၿပီး သိရမယ္။ ဆရာတေယာက္ကေတာ့ သံုးမ်ဳိးသံုးစားလို႔ဆိုတယ္။ ေနာက္ထပ္တမ်ဳိးက ေတာ္ လွန္ေရးလုပ္စားသူလို႔ဆိုတယ္။ ငါကေတာ့ အဲဒီတစားကို သိလည္းမသိဘူး။ ေတာ္လွန္ေရးသမား စာရင္းထဲ လည္း မထည့္ဘူး။ သိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားဘူး။ မင္းတို႔လည္း အဲဒီတစားကို သိေအာင္လည္း မႀကိဳးစားနဲ႔ စာရင္းထဲလည္း မထည့္နဲ႔။
ေစာေစာကေျပာတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမား (၂) မ်ဳိးကို ျပန္ေကာက္မယ္။ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနသူဆိုတာက ကိုယ္ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဂဃနဏ သေဘာမေပါက္သူေသာ္လည္းေကာင္း၊ ၀ါဒလက္ကိုင္ မရွိသူ ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အမ်ားေနာက္ ေရစီးရာေမ်ာပါေနသူေသာ္လည္းေကာင္းျဖစ္တယ္။ သူက မ်ားမ်ား မေတြးဘူး။ ေရွ႕မသြားဘူး။ တာ၀န္ေက်သေဘာေလာက္ပဲ လုပ္ေနတဲ့လူကို ဆိုလိုတယ္။ ၀တ္ေက်တန္းေက် ေတာ္လွန္ေရးသမားလုိ႔ ဆိုရမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တေန႔မွာ သူ႔ရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ ျပင္းထန္ခဲ့ရင္ သူ႔ရဲ႕ အေတြးအၾကံေတြ ရွင္သန္ထေျမာက္လာခဲ့ရင္ေတာ့ ေတာ္လွန္ေရးကို စိတ္ထဲကေတာင္ နည္းနည္းမွ မ ေတြးထား မလုပ္ထားတဲ့ သူထက္စာရင္ ေတာ္လွန္ေရးသမားေကာင္းတေယာက္ ျဖစ္လာမွာအေသအခ်ာေပါ့။
ေနာက္တမ်ဳိးတစားက ေတာ္လွန္ေရးကို ႏိုင္ေအာင္လုပ္တဲ့သူ။ သူကေတာ့ မင္းတို႔ထင္သာျမင္သာရွိပါတယ္။ မင္းတို႔ရဲ႕ အၾကည့္တခ်က္ ၀င့္လုိက္႐ံု၊ မင္းတို႔ရဲ႕နား တခ်က္စြင့္လိုက္႐ံု၊ မင္းတို႔ရဲ႕ စိတ္အေတြးတခ်က္ ဖြင့္ လိုက္႐ံုနဲ႔တင္ အဲဒီေတာ္လွန္ေရးသမားေကာင္းေတြကို ထင္သာျမင္သာ ရွိလာမွာပဲ။ အဲဒီေတာ္လွန္ေရးသမား ေတြရဲ႕ စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္မႈေတြကို မလြဲမေသြ ေတြ႔ျမင္ၾကားသိေနၾကရမွာပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးကို ႏိုင္ေအာင္လုပ္ တဲ့ သူရဲ႕ စိတ္အၾကံ စိတ္အေတြးေတြ အားလံုးနီးပါးဟာ ေတာ္လွန္ေရးအက်ဳိးစီးပြားကိုပဲ ေရွ႕႐ႈတယ္။ တိုက္ ကြက္ဗ်ဴဟာအသစ္ေတြ ခင္က်င္းတယ္။ တိုက္ပြဲရဲ႕ေရွ႕ကဦးေဆာင္သြားတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးတပ္မွဴးေကာင္းမ်ား အျဖစ္နဲ႔ ေတြ႔ႏိုင္သလို တိုက္ပြဲ၀င္ရာမွာ ဦးလည္မသုန္ ေနာက္မ႐ြံ႕စတမ္း တာ၀န္ထမ္းေနတဲ့ ေတာ္လွန္ေရး တပ္သားေကာင္းေတြအျဖစ္လည္း ေတြ႔ေနၾကရမွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီတိုက္ပြဲေတြဆီက ဘယ္လုိရလဒ္မ်ဳိးကိုျဖစ္ ျဖစ္မတုန္လႈပ္စတမ္း ခံယူဖို႔အသင့္ရွိေနတယ္။ မင္းတို႔ငါတို႔အတြက္ နမူနာေကာင္းေတြလည္းျဖစ္တယ္။ ေတာ္ လွန္ေရးသမားေတြဟာ ေခတ္စနစ္ေကာင္းမြန္ဖို႔အတြက္ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀ကို စေတးခံၿပီး ႀကိဳးစားေနၾကတယ္ဆို တာကို နားလည္ထားရမယ္။
ေတာ္လွန္ေရးသမားရဲ႕ စိတ္အေျခခံ
တရားသဘင္တခုမွာ ဗုဒၶက သူ႔ရဲ႕ပရိသတ္ကို အေမးတခုထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ သီလကို ဘာေၾကာင့္ ေစာင့္ထိန္းၾက လဲလို႔ အေမးရွိပါတယ္။ အမ်ားစုက ကုသိုလ္ရဖို႔ (ေကာင္းမႈအက်ဳိးရဖို႔)လို႔ ေျဖပါတယ္။ အဲဒီအခါ ဗုဒၶက ဟုတ္ တယ္ မွန္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ္လို႔ ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းမ်ားရဲ႕ သီလေစာင့္ထိန္းပံုက ဒီလိုရွိတယ္လို႔ဆိုၿပီး သီ လေစာင့္ထိန္းနည္းကို သင္ၾကားေပးခဲ့တယ္။ မေကာင္းမႈလုပ္ရမွာကို ရွက္ျခင္း၊ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ထားျခင္းတို႔ ကို အေျခခံၿပီး သူေတာ္ေကာင္း ပညာရွိေတြက မေကာင္းမႈကို မက်ဴးလြန္ဘဲ ထိန္းသိမ္းအပ္တဲ့ သီလကို ေစာင့္ ထိန္းတယ္လို႔ သင္ၾကားေပးခဲ့တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားရဲ႕ စိတ္အေျခခံဟာလည္း ဒီအခ်က္ဘဲျဖစ္တယ္။ မ ေကာင္းမႈကို မႏွစ္သက္ျခင္းနဲ႔ မေကာင္းမႈဒဏ္ ခံေနရေသာ ျပည္သူလူထုအေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ထားျခင္း စိတ္အေျခခံေပၚမွာ မူတည္ၿပီး မိမိကိုယ္မိမိ ေတာ္လွန္ေရးသမားအျဖစ္ခံယူကာ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရး လုပ္ေနၾကတာျဖစ္တယ္။
ေတာ္လွန္ေရးသမားအျဖစ္ ခံယူျခင္း
မင္းတို႔ေရာက္ရွိေနတဲ့ ကာလရဲ႕ မင္းတို႔ရဲ႕ အမိေျမဟာ မေတာ္မတည့္ျဖစ္ေနရင္ တည့္မတ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ရာ မင္းတို႔ရဲ႕ လက္ရွိတာ၀န္္ျဖစ္ေနတယ္။ တည္ဆဲကာလမွာ မတရားမႈ ႀကီးစိုးေနတယ္ဆိုရင္ တရားမွ်တမႈရွိ ေအာင္ ထူေထာင္ဖို႔ မင္းတို႔ငါတို႔မွာ တာ၀န္အျပည့္ရွိေနတယ္။ မတရားသျဖင့္ ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ေနသူမ်ားနဲ႔ မတ ရားမႈကို တြန္းလွန္ဖို႔ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ေနသူမ်ားၾကားမွာ မင္းတို႔အေနနဲ႔ ဘက္တဘက္ဘက္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ရမွာ အမွန္ပဲျဖစ္တယ္။ ဘက္မလိုက္ဘဲ ၾကားေနျခင္းဟာ မေကာင္းမႈဘက္ကို လိုက္လုိက္တာနဲ႔ အတူတူပဲဆိုတာ နည္းနည္းကေလး ေတြးၾကည့္လုိက္တာနဲ႔တင္ သိႏုိင္တယ္။ ေခတ္ကာအေျခအေနအရ ငါ့ ညီမ်ား ညီမမ်ားအ ေနနဲ႔ ေ႐ြးခ်ယ္စရာ လမ္း (၃) သြယ္ေပၚလာတယ္။ မတရားသျဖင့္ ဖိႏိွပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္ၿပီး တိုင္းျပည္တခုလံုးကို အာ ဏာနဲ႔ စိုးမိုးဗိုလ္က်သူမ်ားနဲ႔ ေပါင္းမလား၊ မတရားမႈကို တြန္းလွန္ၿပီး ေခတ္ကာလေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္မယ့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားလုပ္မလား၊ ဘယ္ဘက္မွ မလိုက္ဘူးဆိုၿပီး ဖိႏွိပ္မႈမ်ားကိုခံၿပီး ဖိႏွိပ္သူမ်ားကိ အသံတိတ္ ေထာက္ခံေနမလားဆိုတဲ့ လမ္း (၃) သြယ္ပဲ။ ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးအလုပ္ဆိုတာ မေကာင္းတာကို ေကာင္းေအာင္ျပဳျပင္တဲ့ အလုပ္ျဖစ္တယ္လို႔ အထက္မွာ အထပ္ထပ္ေျပာခဲ့ၿပီးတာမို႔ ငါ့ညီမ်ား ညီမမ်ားကို ဗုိလ္ ေအာင္ဒင္ဇာတ္ကားထဲက ဂႏၳ၀င္စကားတခြန္းေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
“ဒီမယ္ မျမ၀င္း၊ ေလွနံႏွစ္ဖက္နင္းမယ့္အတူတူ၊ ေဟာဒီ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ တဘက္ထဲကိုသာ ရဲရဲႀကီး နင္းခ် လိုက္စမ္းပါ” တဲ့။ ကဲ … ဒီလိုပဲ ငါ့ညီမ်ား ညီမမ်ားအေနနဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးဘက္ တဘက္ထဲကိုသာ ရဲရဲပါ၀င္ပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
ဒီစာရဲ႕ ေခါင္းစဥ္
ဖတ္ခဲ့ၿပီးသမွ်ကို ျပန္စဥ္းစားပါ။ အႏွစ္ခ်ဳပ္က မေကာင္းတဲ့ေခတ္ အေျခအေနကို ေကာင္းေအာင္ျပဳျပင္ေသာ အလုပ္သည္ ဘုရားအစရွိေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ႏွစ္ၿခိဳက္ေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္လို႔ ေတြ႔ရမွာျဖစ္တယ္။ လူ႔ဘ၀ကို ကံသံုးပါးျဖစ္တဲ့ ကိုယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလံုးသံုးပါးနဲ႔ ေမာင္းႏွင္တယ္လို႔ သဗၺညဳဗုဒၶ ေဟာၾကားခဲ့တယ္။ ေတာ္ လွန္ေရးသမားအျဖစ္ ခံယူရာမွာလည္း ကိုယ္ႏႈတ္ႏွလံုးသံုးပါးနဲ႔ ညီၫြတ္ေနရမွာျဖစ္တယ္။ စိတ္ႏွလံုးထဲက ေတာ့ မတရားမႈကို ႏွစ္ၿခိဳက္မႈမရွိဘူး။ တရားတာကိုသာ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တယ္ဆိုရင္ျဖင့္ မေနာကံ (စိတ္) အား ျဖင့္ ေတာ္လွန္ေရးသမားဘ၀ ေရာက္ပါၿပီ။ ကာယကံေျမာက္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ဖို႔နဲ႔ ၀စီကံေျမာက္ ထုတ္ေဖာ္ေျပာ ဆိုဖို႔သာ လုိေနေသးတာမဟုတ္လား။ ဒီစာရဲ႕ေခါင္းစဥ္က အသံထြက္ ႐ြတ္ဖတ္ရမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကိုယ့္လိပ္ ျပာကို ကိုယ္ျပန္ေမးပါ။ ငါ တကယ္ပဲ မတရားမႈကို မႏွစ္ၿခိဳက္တာလား၊ မတရားမႈကို တကယ္ေတာ္လွန္ခ်င္တာ လား၊ တိက်ခိုင္မာတဲ့ အေျဖတခုခု ရၿပီဆိုရင္ေတာ့ ခပ္တိုးတိုးေလးျဖစ္ျဖစ္ (ကိုယ့္လိပ္ျပာ ၾကား႐ံုေလးျဖစ္ျဖစ္) စာရဲ႕ေခါင္းစဥ္ကို အသံထြက္ ႐ြတ္ၾကည့္လုိက္ပါ။
ငါ … ေတာ္လွန္ေရးသမား
ေခတ္ေျပာင္းေတာ္လွန္ေရးဘက္ မလုိက္သူသည္ မေကာင္းေသာ စနစ္ဆိုးကို ဖက္တြယ္ေနလုိသူသာလွ်င္ျဖစ္သည္။
(ငါတို႔ဘက္လိုက္ၾကရမည္)
အလင္းတန္း (၉)
Saturday, December 27, 2008
ကမ္းတတ္တိုက္ပြဲ
ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)
ေလာကဓံကလည္း အႏုိင္က်င့္တယ္
ဘ၀ကလည္း အဖိတ္အစင္မ်ားတယ္
ပဋိပကၡေတြဟာ ဆီလိုအေပါက္ရွာၿပီး ထြက္လာၾကတယ္။
စားၾကတယ္
လူကို လူခ်င္းစားၾကတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔
ငါ့ေခ်ာတိုင္ေလးကိုမွ
၀တ္ဆီေတြ တျဗန္းျဗန္း ပတ္ေနရတာတဲ့တုန္း။
အဖတ္ဆယ္မရတဲ့
ေခတ္ကာလကလည္း အရည္က်ဲလြန္းလွတယ္
အဲဒီလို ေခတ္ကာလမွာမွ
အလံစိုက္ဖို႔ လူျဖစ္လာရတာဆိုေတာ့
“ဆကပ္တိုတို၀တ္ ေအာက္စလြတ္ရင္ဖံုး။”
ဘယ္သူ႔ကိုမွ
ျမဴဆြယ္ဖ်ားေယာင္းတာ မလုပ္ခဲ့ဘူး
ဘယ္သူရဲ႕
ျမဴဆြယ္ဖ်ားေယာင္းတာကိုမွလည္း မလုပ္ခဲ့ဘူး
ငါ့အဓိပၸါယ္ကိုငါ ထြန္ယက္တယ္
ေနပူမေရွာင္
မိုး႐ြာမေရွာင္ ထြန္ယက္တယ္။
မက္မက္စက္စက္ စိုက္ပ်ဳိးခဲ့တယ္
ငါ့ရဲ႕ ယံုၾကည္ျခင္းေတြ
ယံုၾကည္ခ့ဲတယ္
လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ကလည္း ယံုၾကည္ခဲ့တယ္
ယခုလည္း ယံုၾကည္ခဲ့တယ္
အ႐ိုင္းစိုင္းဆံုး ယံုၾကည္ခဲ့တယ္
ငါ့ေသြးေတြထဲ ၀င္ေရာက္ေနတဲ့အထိ ယံုၾကည္ခဲ့တယ္။
ငါ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာပဲေနတယ္
ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ တဦးခ်င္းကိစၥပဲတဲ့လား
တကိုယ္ေတာ္၀ါဒန႔ဲ ေတာ္လွန္ေရးလုပ္မယ္တဲ့လား
ငါ ဒါကို ရယ္သြမ္းေသြးမိတယ္
ေတာ္လွန္ေရးဆိုတာ စည္း႐ံုးစုဖြဲ႔ျခင္းျဖစ္တယ္
ပစၥဳပၸန္ကိစၥလည္းျဖစ္တယ္
ငါပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွ ေနတယ္။
ဘာတဲ့ …
ပန္းေရာင္ဆိုပါလား
ငါ ဘယ္ေတာ့မွ အနီကို အနက္အစြန္းမခံဘူး
ငါဘယ္ေတာ့မွ ၾကက္ေသြးေရာင္ မျဖစ္ခဲ့ဘူး
တရားေသမဟုတ္ဘူး လမ္းညႊန္။
တရားမွ်တမႈေတြ မိုးလို႐ြာ
ေအးခ်မ္းၾကပါေစ
အမွန္တရားေတြ ေနလိုသာ
ေႏြးေထြးၾကပါေစ
လူအခ်င္းခ်င္းေသြးစုတ္ျခင္း
ကင္းရွင္းၾကပါေစ။
သမိုုင္းကို မ်က္ရည္ခံထိုးလိမ့္မယ္ထင္သလား
ငါ့႐ိုးသားမႈကို ငါယံုၾကည္တယ္
ျပက္ျပက္သားသားကို ယံုၾကည္တယ္။
ဘယ္သူေတြ
အကုန္အစင္ ႐ိုးသားခဲ့ၾကသလဲ
အကုန္အစင္ ႐ိုးသားသူသာ
အကုန္အစင္ ရရွိေပလိမ့္။
ေၾကမြရမွာတဲ့လား
ဒီလိုပါပဲ
အထုအေထာင္းေတြၾကားက
သံမဏိသားက်လာၾကတဲ့
ငါ့ေရွ႕က ငါ့ခ်စ္သူေတြကို ငါခ်စ္တယ္။
ဒါ
ငါတို႔ေခတ္တဲ့လား
မဟုတ္ဘူး
ဒါ
ငါတို႔ေခတ္မဟုတ္ေသးဘူး
ငါတို႔ေခတ္ဟာ ဒီလိုျဖစ္ခြင့္မရွိဘူး
ငါတို႔ေခတ္ကို ေရာက္ဖို႔ ငါတို႔ထူေထာင္ရဦးမယ္။
ညိဳထက္(လမ္းသစ္ဦး)
Friday, December 26, 2008
ဒီဇင္ဘာ(၂၀)ရက္တမ္းခ်င္း(သို႔မဟုတ္ )ရဲေဘာ္ရဲ႕ကဗ်ာ
တင္းတင္း ကိုက္ထားတဲ့
ငါ့ရဲ႕ႏွုတ္ခမ္းဟာ
ျဗန္းကနဲကြဲထြက္
ေသြးအစက္စက္ စီးလိမ့္လာတယ္။
ငါအံၾကိတ္ျပီး
လက္သီးကိုတင္းတင္း ဆုပ္မိတယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္
ရဲေဘာ္ဟာ
ဒီေနရာမွာ က်ဆံုးသြားခဲ့တယ္။
ကတၲရာလမ္းကိုခြာ
ရာဇ၀င္ရုပ္ေရးအရ
သုေတသနလုပ္ရင္
ရဲေဘာ္ရဲ႕
နီျမန္းတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကိုေတြ႔ရမယ္။
ဘယ္သူေတြျငင္းႏိုုင္မလဲ
စီး၀င္ခဲ့တဲ့ရဲေဘာ္ရဲ႕ေသြးေတြအေၾကာင္း။
သင္းတို႔တေတြက
ရဲေဘာ္ရဲ႕ဂုဏ္အထူးထူးကို
ေဖၚက်ဴးဖို႔ျငင္း ဆန္ၾကတယ္။
ဘယ္သူေတြရွိဦးမလဲ
ရဲေဘာ္မုန္းခဲ့တဲ့သူေတြေပါ့
သင္းတို႔အ မုန္းကို
ရဲေဘာ္ကစိမ္းကားတဲ့အျပံဳနဲ႔
ျပံဳမွာပဲယံုတယ္။
စပါတာကပ္(စ္ )ရဲ႕ဂုဏ္ေရာင္
ကုန္းေဘာင္သူပုန္
ဂဠန္ဆရာစံ
ငုယင္ဗန္ထ ရြိဳင္း
အတိုင္းမသိေသာ
ေခ်ေဂြဗားရား စေသာ
အာဇာနည္ေထာင္ေသာင္းတို႔ႏွင့္အတူ
ရဲေဘာ္ဟာနီရဲ ၀င္းလက္ခဲ့တယ္ ။
ျပည္သူခ်စ္တဲ့
အာဇာနည္အ ႏွစ္ဟာ
ႏုပ်ဳိစိမ္းလန္းေနမွာပဲ
မုခ်ယံုတယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ ရဲေဘာ္
ဒီေနရာမွ ာတို႔ဟာ
စာရြက္ေတြ အတူတူေ၀ခဲ့ဘူးတယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ရဲေဘာ္
ဒို႔ဟာ ဒီေနရာမွာ
ရဲေဘာ္ကိုအၾကိမ္ၾကိမ္ဂုဏ္ျပဳခဲ့ဘူးတယ္။
ရဲေဘာ္ရဲ႕အခန္ဆက္တိုက္ပြဲ
ရဲေဘာ္ရဲ႕တရားတဲ့တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္း
ဒီေနရာကိုလာျပီး
ရဲေဘာ္ရဲ႕စီးခဲ့တဲ့
နီရဲတဲ့ေသြးစက္ေတြေပၚမွာ
ငါ့ရဲ ႔ျဖဴေရာ္ေနတဲ့ မ်က္ရည္နဲ႔
သူရသတၲိ မဲ့တဲ့ရွိဳက္သံနဲ႔
ဂုဏ္ခန္းခန္းကို
ညစ္ႏြ မ္းေအ ာင္ငါမလုပ္ဘူး ။
ကဗ်ာတပုဒ္
ဟုတ္တယ္ ငါ့ရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္
ရဲေ ဘာ္ရဲ႕ဂုဏ္ပုဒ္ကို ေဖၚ ထုတ္ဖို႔
ၾကိဳးစားတဲ့ ကဗ်ာတပုဒ္။
လက္ခံပါ ရဲေဘာ္
ေအာ္ဟစ္ျပီးငါပန္ၾကားတယ္။
ျပန္ျငင္းပါရေစ
ဒီကဗ်ာဟာ ငါ့ရဲ႕ကဗ်ာမဟုတ္ဘူး။
ဖတ္ၾကည့္စမ္းေလ
စီး ဆင္းခဲ့တဲ့ေသြးစက္ေတြရယ္
ဘယ္သူ႔ေသြးလဲ
ရဲေဘာ္ရဲ႕ပူေႏြးတဲ့ေသြး
မခမ္းေျခာက္ေသးတဲ့ေသြးေတြ
အို-------- ရဲေဘာ္ရဲ႕ေသြးအစက္စက္နဲ႔
ရဲရဲလက္လက္
သီယွက္ထားတဲ့
ရဲေဘာ္ရဲ႕ကဗ်ာပါလား။
ေမာင္ေလးေအာင္(ကြယ္ လြန္္)
ေအာင္ေစာဦး(မွုိင္းရာျပည့္)အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္(လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ)ေရးသားသည့္`ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ သမိုင္းအက်ဥ္း´ စာအုပ္မွ
Monday, September 1, 2008
လြတ္ေျမာက္ေရးေကာင္းကင္မွာ လင္းလက္ေနမယ့္ ၾကယ္တစင္း
ရြာအ၀င္တြင္ေတာ့ က်ေနာ့္ေျခလွမ္းမ်ား ေႏွးသြားသည္။ ေနာက္ကပါလာသည့္ မြန္ျပည္သစ္ပါတီ ရဲေဘာ္ေလးက `ေဆးမွဴး အေရွ႔ကလူေတြနဲ႔ ျပတ္သြားဦးမယ္..´ သတိေပးမွ က်ေနာ္ ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းမိ သည္။ ရာဘာေတာမွအထြက္ သူမတုိ႔ အိမ္ရွိရာလမ္းမွ ပြိဳင့္ မျဖတ္ဘို႔ ဆုေတာင္းေသာ္လည္း ပြိဳင့္သြားသည့္ ရဲေဘာ္က ခ်ဳိး၀င္သြားခ့ဲၿပီ။ အင္းေလ… ဒီလမ္းက ရြာလယ္ေရာက္ဘုိ႔ အနီးဆုံးလမ္းမဟုတ္လား။
သူမတုိ႔အိမ္နားေရာက္ေတာ့ ထြက္လာသည့္ လူရိပ္တခုကို ေတြ႔လုိက္ရသည္။ သူမ…၊ က်ေနာ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ဆုေတာင္းေသာ္လည္း မျပည့္ခဲ့ပါလား။ စစ္ေၾကာင္းအေရွ႔ အေနာက္ကုိ ရွာၾကည့္ ေနပုံရသည္။ ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ကုိေတြ႔ေတာ့ ၀မ္းသာအားရ အေျပးကေလး က်ေနာ့္နားသုိ႔ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေတာ့…`ေဆးမွဴး၊ သူေရာဟင္.. သူဘာမွ မျဖစ္ဘူးမဟုတ္လား။ ´ `ဘုရားေရ.. သူမသိေသး ပါလား။ ´ က်ေနာ့္ စိတ္ထဲမွ ေတြးမိသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကုိ သမီးရည္းစားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့သည့္ က်ေနာ္က သူ က်ဆုံးသြားသည့္အေၾကာင္းကို ေျပာျပရသူျဖစ္ရဦးမည္။
က်ေနာ္လည္း စိတ္မသက္မသာႏွင့္ က်ဆုံးသြားသည့္ အေၾကာင္းကို ခပ္တုိတုိရွင္းျပလုိက္သည္။ နားေထာင္ေနေသာ သူမကို တည့္တည့္မၾကည့္ရဲ။ သူမယုံေရာ ယုံပါ့မလား။ ရည္းစားသက္တမ္းကို စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ တြက္ၾကည့္လွ်င္ ၃ ရက္သာၾကာေသးသည္။ အေျဖရၿပီးသည္ႏွင့္ တျခားရြာသုိ႔ စစ္ေၾကာင္း ထြက္ရသည္။ ျပန္လာေတာ့ သူမပါလာ။ က်ေနာ္ ေျပာေနရင္း ရႈိက္သံၾကားလုိ႔ငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ကေလးမ ငုိေနရွာၿပီ။ ငုိပါ … ညီမေလးေရ။ ငုိပါ။ ငါတုိ႔လည္း ရင္ထဲမွာ ငုိေနၾကရတာဘဲ။ အဖုိးထုိက္တဲ့ လူသားေတြ ေသဆုံးမႈအတြက္ ငါတုိ႔ ရဲ့ မ်က္ရည္ေတြက ဂုဏ္ျပဳမႈပါဘဲ။
၁။
သူဆုိသည္က မင္းလူ။ ရန္ကုန္သား ။ ဖခင္ျဖစ္သူက အစုိးရ ေၾကးနန္းတပ္က။ ၈၈၈၈ ျဖစ္ၿပီး အေစာဆုံး ေတာခုိသည့္ ေက်ာင္းသားျပည္သူမ်ားထဲတြင္ မင္းလူလည္း ပါသည္။ က်ေနာ္ ေရာက္ေတာ့ သူက လုံးလုံး ေျပာက္က်ားစစ္သားၾကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ တပ္ရင္းရွိ အငယ္ဆုံးသူမ်ားထဲတြင္ သူပါသည္။ အလုပ္ လုပ္ရာတြင္လည္း တက္တက္ႂကြႂကြရွိသည္။ က်ေနာ္တခု မႀကိဳက္သည္က ရန္ျဖစ္တတ္ျခင္း။ မင္းလူနဲ႔ စကားမ်ား ရန္မျဖစ္ဘူးသူဆုိ၍ သိပ္မရွိလွ။ ဤသည္ကို က်ေနာ္က မႀကိဳက္။ တပ္ထိပ္ပုိင္းတာ၀န္ ရွိသူမ်ားက အစဥ္ေခၚယူေ၀ဘန္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔လုိ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူမ်ားက ေဖ်ာင္းဖ်ဆုံးမသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူက ၿပဳံးၿပဳံး ၿပဳံးၿပဳံးႏွင့္ ၿငိမ္ၿပီး နားေထာင္ေနတတ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ရန္ကေတာ့ ျဖစ္ၿမဲ။
ထုိစဥ္က ဘုရားသုံးဆူ ေဒသ မက်ေသး။ က်ေနာ္တုိ႔ တပ္ရင္းေနရသည္က ဘုရားသုံးဆူ ရြာစြန္နား တြင္ ရွိေသာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကုန္းရွိ အခင္းအနည္းငယ္သာရွိေသာ ဇရပ္၌။ ထုိဇရပ္ကို ေရာက္ၿပီးေနာက္ ၀ါးခုတ္ၿပီး အကာအခင္းအျပည့္လုပ္ရသည္။ စားဘုိ႔အတြက္ လူခြဲကာ ေတာင္ယာဖုန္းဆုိးေဟာင္းမ်ားကို ေမႊေႏွာက္ရသည္။ မည္မွ်ပင္ ေမႊေႏွာက္ေစကာမူ က်ေနာ္တုိ႔ ရခဲ့သည့္ အသီးအႏွံက ေက်ာက္ဖရုံသီး၊ ေရႊဖရုံသီးႏွင့္ သေဘာၤသီးပင္။ မနက္ ေက်ာက္ဖရုံဆုိပါက ည သေဘာၤ သုိ႔မဟုတ္ ေရႊဖရုံ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေဆးတပ္စိတ္က မွီခုိေနထုိင္ရသည့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအား ေန႔စဥ္ ေရထမ္းျဖည့္ရသည္။ ၾကမ္းတုိက္ ေပးရသည္။ သုိ႔အတြက္ ဘုန္းၾကီးမ်ားက သူတုိ႔ ဆြမ္းစားၿပီးလွ်င္ က်ေနာ္တုိ႔အား ဆြမ္းဟင္းအက်န္မ်ားကို စြန္႔ေလ့ရွိသည္။ ဆြမ္းဟင္းအက်န္ဆုိသည္က ငပိရည္သာ။ ငပိရည္ကလည္း နဲသည့္အတြက္ ကုိယ္ႏွင့္ ခင္မင္သူမ်ားကို ေခၚကာ ဒုိင္၍ စားရသည္။ က်ေနာ္ႏွင့္ အတူစားျဖစ္သည္က မင္းလူ။ ငပိရည္ ႏွစ္ဇြန္း သုံးဇြန္းကုိက ထုိအခ်ိန္က နတ္သုဒၶါ။
ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းေဆာက္ရန္ ေျမေနရာရသည္။ စခန္းေဆာက္ၿပီး၍ ေျပာင္းကာစမွာပင္ ဘုရားသုံးဆူ ၀န္းက်င္တခုိ၌ စစ္ရိပ္စစ္ေငြ႔မ်ားယွက္သန္းလာသည္။ ရန္သူစစ္တပ္က ထုိးစစ္ဆင္ေတာ့မည္။ ထုိအခ်ိန္က က်ေနာ္တုိ႔မွ ရွိသည့္ ေသနတ္က လူဦးေရထက္စာလွ်င္ အပုံၾကီးနည္းလြန္းေနသည္။ က်န္ေသာ ေက်ာင္းသားတပ္မ်ား၊ မဟာမိတ္မြန္တပ္မ်ားျဖင့္ ေပါင္း၍ စစ္ေၾကာင္းထြက္ရန္ အေၾကာင္းၾကားစာ ေရာက္ လာသည္။ ရွိသည့္ေသနတ္မ်ားကုိ တြက္ၾကည့္ၿပီး စခန္းတြင္ အခ်ဳိ႔တ၀က္ ထားၿပီး က်န္ရွိသည့္ေသနတ္ႏွင့္ ေရွ့တန္းထြက္သြားၾကသည္။ ထုိအထဲတြင္ မင္းလူပါသြားသည္။ က်ေနာ္တုိ႔က ဘုရားသုံးဆူက်ခါနီးတြင္မွ ဆုတ္လာရသည္။
ဒီလုိႏွင့္ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းအသစ္ေျပာင္းေဆာက္ရသည္။ ထုိေနရာက ကရိန္ကန္တြင္ျဖစ္သည္။ မေအာင္ျမင္သည့္ ေရးၿမိဳ့သိမ္းတုိက္ပြဲ ဆင္ႏဲႊၾကသည္။ မင္းလူတုိ႔ ပါသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ စခန္းေဆာက္အၿပီး ေရွ႔တန္းသုိ႔ ရိကၡာပုိ႔ရန္ တာ၀န္က်သည္။ ေသနတ္ အပုိရွိရင္ေတာ့ ေရွ႔တန္းမွာေနခဲ့မယ္ ဆုိသည့္ စဥ္းစားမႈျဖင့္ က်ေနာ္လုိက္သြားခဲ့သည္။ ၃ ရက္မွ် ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေလွ်ာက္ၿပီး ေရးေတာင္ပုိင္းရွိ ေခါဇာ ေက်းရြာဂြင္ထဲ ေရာက္သြားသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္မင္းလူတုိ႔က ေျမာက္ပုိင္းမွာ။ ေနာက္တန္းျပန္သည့္သူမ်ား ျပန္သြားၾကသျဖင့္ ေသနတ္တလက္ယူၿပီး ေရွ႔တန္းတြင္ က်ေနာ္ေနရစ္ခဲ့သည္။ ေရးေတာင္ပုိင္းဂြင္အတြင္း ၇လ ခန္႔ လွည့္လည္ေနထုိင္ၿပီး က်ေနာ္တုိ႔ စစ္ေၾကာင္း ေျမာက္ပုိင္းသုိ႔သြားေပါင္း ရသည္။ ထုိသုိ႔သြားေပါင္း မွသာ မင္းလူႏွင့္ ျပန္ဆုံရျခင္းျဖစ္သည္။
(၂)
တပ္ကို ျပန္လည္စုဖြဲမႈလုပ္ေသာအခါ မင္းလူက က်ေနာ္တုိ႔တပ္စိတ္တြင္ ပါလာသည္။ နဂုိ ကတည္းက တြဲခဲ့သူမ်ားျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္လည္း ဆုိးတုိင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္ ေနၾကသည္။ အထူးသျဖင့္ အခ်စ္ေရး။ အခ်စ္ရာကိစၥတြင္ျဖစ္သည္၊ သူႏွစ္ၿခိဳက္ေနသည့္ တုိင္းရင္းသူကေလးကို မည္သုိ႔မည္ပုံခ်ည္းကပ္ သင့္သည္ကို က်ေနာ္က အၾကံေပးရသည္။ ဤကိစၥတြင္ က်ေနာ္က ျဖစ္ျဖစ္ထြန္းထြန္း ရွိလွသူ မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္ တျခားတပါးေသာ သူမ်ားအတြက္ေတာ့ ရသည္။ အဓိက က ရည္းစားစာ ေရးေပးရျခင္းျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ေရးသည့္စာကို သူက သူ႔လက္ေရးႏွင့္ ျပန္ေရးၿပီး က်ေနာ္က ေကာင္မေလး ေရသြားခပ္ခ်ိန္တြင္ လုိက္ေပး ေပးရသည္။ က်ေနာ္ေပးေတာ့ (က်ေနာ္ေပးသည္ဟု ထင္ပုံရ၍) ကေလးမက မယူ။ အက်ဳိး အေၾကာင္းႏွင့္ က်ေနာ္ေပးျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ရွင္းျပေတာ့လည္း မရ။ ဒါဆုိ ႀကိဳက္တဲ့သူကို လာေပးခုိင္းလုိက္ဟု စကားျပန္လုိက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ဒီေကာင္ကလည္း စစ္တုိက္ရင္ေတာ့ အလြန္ရဲရင့္သူ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီကိစၥမ်ဳိးမွာေတာ့ မရဲတင္း။ သူသြားေပးေတာ့ က်ေနာ့္ကို အတင္းေခၚသည္။ က်ေနာ္ကလည္း ေဆးရုိးသည္ အျဖစ္မခံႏုိင္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း သူ႔ဆႏၵကုိ လုိက္ေလ်ာၿပီး လုိက္သြားသည္။
သူသြားေပးေတာ့ ေကာင္မေလးက ျငင္းဘုိ႔ေတာင္ေမ့ေနပုံရသည္။ ခ်က္ခ်င္းကို စာလက္ခံလိုက္ သည္။ ေနာက္သိပ္မၾကာခင္ရက္မ်ားအတြင္းမွာဘဲ က်ေနာ္တုိ႔စစ္ေၾကာင္း အဲဒီရြာကို ျပန္၀င္ေတာ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္အနားရသည္။ ေဘာလုံးကန္ၾက၊ အပ်ဳိမလည္ၾကႏွင့္။ ေျပာက္ၾကားေဒသျဖစ္ေသာ္လည္း လူထု အေျခခံေကာင္းေသာေဒသျဖစ္၍ တပ္ႏွင့္ျပည္သူက ေရႏွင့္ငါးပမာ။ ေနာက္ေန႔စစ္ေၾကာင္း ထြက္မည္ဆုိေသာညတြင္ မင္းလူတေယာက္ေပ်ာ္လုိ႔ ေမာလုိ႔ တည္းရာအိမ္သုိ႔ ျပန္လာသည္။ က်ေနာ့္စိတ္ထဲကေတာ့ သိေနခဲ့သည္။ ဒီေကာင္ေလးေတာ့ ရည္းစားအေျဖျပန္ေပးလုိက္ၿပီ ဆုိသည္ကို။ သုိ႔ေသာ္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး အျခားစကားေတြေလွ်ာက္ေျပာသည္။ ေနာက္ဆုံးသူမေနႏုိင္ေတာ့။
`အကုိ သိလား.. က်ေနာ့္ကို အေျဖျပန္ေပးလုိက္ၿပီဗ်´ သူဆုိေတာာ့ ` သိပါတယ္ကြာ… မင္းပုံစံၾကည့္တာနဲ႔ ဒါေပမယ့္ အိပ္ၾကရေအာင္။ မနက္ျဖန္ ေစာေစာ စစ္ေၾကာင္းထြက္ရမယ္´ က်ေနာ္က ျပန္ေျပာလုိက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ က်ေနာ္လည္း အိပ္ရာ၀င္ျဖစ္ခဲ့သည္။
(၃)
ေနာက္ေန႔မနက္ေစာေစာပင္ က်ေနာ္တုိ႔ အရုေတာင္ေက်းရြာဘက္သုိ႔ ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ အရုေတာင္က နာမည္ၾကီး။ တလအတြင္း က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ပြဲေဆာ္ထားၾကသည္။ ထုိႏွစ္ပြဲတြင္ ရန္သူက ေတာ္ေတာ္အထိနာခဲ့သည္။ ဒါကို သူတုိ႔က အခဲမေက်။ ေက်းရြာသားမ်ားထံမွ သတင္းမ်ားအရ က်ေနာ္တုိ႔ကို အပို္င္အုပ္ရန္ စီစဥ္ေနသည္ ဟု သိရသည္။
အရုေတာင္ေရာက္ၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္ ရန္သူ႔လႈပ္ရွားမႈ သတင္းၾကားရသည္။ ရြာအ၀င္ နည္းနည္းလွမ္းသည့္ ရာဘာေတာထဲတြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ၿခံဳခုိတုိက္ပြဲလုပ္ရန္ ျပင္ရသည္။ တေနကုန္ထမင္းငတ္ သြားသည္။ ညေန ေလးနာရီေလာက္၌ ရြာသားမ်ား ထမင္းလာပုိ႔ၿပီး ထြက္လာသည့္ ရန္သူ ေရးၿမိဳ့ထဲသုိ႔ ျပန္၀င္သြားေၾကာင္း သတင္းပါလာသည္။ ထမင္းစားၿပီး ရြာထဲသုိ႔ျပန္၀င္ကာ ေနရာခ်သည္။ ထုံးစံအတုိင္း မင္းလူက က်ေနာ္ႏွင့္အတူအိပ္သည္။ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ သူက ေျပာသည္။ ` က်ေနာ္က သူ႔ကုိ ႏွစ္ရက္ေလာက္ပဲ ၾကာမယ္ ေျပာခ့ဲတာဗ်။ ဒါဆုိ မနက္ျဖန္ေလာက္ဆုိ သူတုိ႔ရြာကို ျပန္ေရာက္ေလာက္ၿပီေပါ့ေနာ္။´ `ေအးျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္ႏုိင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ စစ္ေရးဆုိတာကလည္း မင္းသိတဲ့အတုိင္း အစုိးရတာမွ မဟုတ္တာ။ ခုတမ်ဳိး.. ေတာ္ၾကာတမ်ဳိး ေျပာင္းတတ္တာဘဲ။ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္ေရာက္မွာပါ။ အိပ္မယ္။ ညဘက္က် ကင္းရွိေသးတယ္´ ဟု က်ေနာ္ဆုိေတာ့ `ဟုတ္ကဲ့´ ေျပာကာ တဘက္လွည့္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူကတိေပးခဲ့သည့္ ျပန္ေရာက္မည္ဆုိေသာမနက္ျဖန္သည္ က်ေနာ္တုိ႔အား ေၾကကြဲမႈမ်ားစြာေပးရန္ ေစာင့္စားေနသည္ကို က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး မသိၾကေခ်။
က်ေနာ့္ကင္းခ်ိန္က ညတနာရီက ႏွစ္နာရီ။ က်ေနာ္ၿပီးေတာ့ မင္းလူ ကင္းခ်ိန္။ မနက္ေလးနာရီ ထုိးေတာ့ အရုဏ္ဦးတုိက္တတ္သည့္အတြက္ အားလုံး ေနရာယူၿပီး ေနရသည္။ ငါးနာရီခြဲေလာက္အထိ ဘာမွ မထူးျခားေသာေၾကာင္း ျပန္ရုတ္ၿပီး ကုိယ္တည္းသည့္ အိမ္ကို ျပန္ၾကသည္။ ေစာင္ပါးေလး ၿခဳံၿပီး ျပန္ေကြးေနတုန္း… ဆူဆူညံညံႏွင့္ရြာျပင္ဘက္မွ ေအာ္၍ ေျပးလာေသာ အမ်ဳိးသမီးၾကီးတေယာက္၏ အသံကို ၾကားရသည္။ ေအာ္လာသည္က `ကြန္မနန္ဟမယ္(ဗမာစစ္သား)လား… ကြန္မနန္မြန္ (မြန္စစ္သား) လား မသိဘူး။အမ်ားၾကီးဘဲ´ ။ ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ရြာျပင္မွာ ကိုယ့္လူမရွိ။ ရန္သူသာျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တုိ႔အားလုံး အီေကြးမင့္၊ ေသနတ္၊ေဘးလြယ္အိတ္ အားလုံး လက္တဘက္ႏွင့္ ဆြဲၿပီး ဖိနပ္ကို တဘက္မွ ကိုင္ကာ တကိုယ္စာအတြက္ ပစ္ပုိင္နယ္ေပးထားသည့္ ေနရာသုိ႔ အေျပးသြားခ်ိန္တြင္ပင္ က်ေနာ္တုိ႔ဘက္မွ ပစ္လုိက္ေသာ RPG အသံကို ၾကားရသည္။ ထုိပစ္ခတ္မႈကပင္ က်ေနာ္တုိ႔ကို ကယ္လုိက္သည္။ ရန္သူက လမ္းမအတုိင္း အလုံးလိုက္ အခဲလုိက္ ေျပး၀င္လာစဥ္ ထုိပစ္ခတ္မႈက သူတုိ႔ ထုိးစစ္ကို ေနာက္ျပန္လန္သြားေစသည္။ အျပန္အလွန္ပစ္ခတ္မႈမ်ား ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္က သတ္မွတ္ထားရာ ေနရာႏွင့္ ၁၅ ေပမွ် ကြာေနသည္။ က်ေနာ့္ဘယ္ဘက္ယြန္းယြန္းတြင္ မင္းလူ… ေဘးခ်င္းကပ္တြင္ ႏုိင္သူ။ မင္းလူက ပစ္ေနရင္း လွမ္းေအာ္သည္။ `အကိုတုိ႔ အဲဒီနားမွာဘဲေနဦး ..အဲဒီေနရာက က်ည္လမ္းေၾကာင္း အရမ္းက်ေနတယ္´ ေအာ္ေျပာရင္း တဖက္ကလည္း ပစ္ေနသည္။
ဒီလုိႏွင့္ က်ေနာ္ေရွ့နားတြင္ရွိေသာ ဆန္နီ ေျခေထာက္ထိသြားသည္။ တင္ေမာင္တက္ဆြဲေတာ့ ေျခေထာက္ ထပ္ထိသည္။ ေနာက္ ေမာင္ေမာင္လတ္ထပ္တက္ေတာ့ ဗုိက္ေဘးနားက လွ်ပ္ထိသြားသည္။ သူတုိ႔သုံးေယာက္ကို ဆုတ္ရန္ေျပာေတာ့ ဆုတ္သြားၾကသည္။ က်န္သည္က က်ေနာ္၊ ႏုိင္သူ ၊မင္းလူ။ ေနာက္ က်ေနာ္တုိ႔ညာေက်ာတြင္ ျဖန္႔ယူထားေသာ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း ၁၀၂ မွ စစ္ကူ ႏွစ္ေယာက္ ဘေရာင္နင္ စက္လတ္တလက္ႏွင့္ေရာက္လာသည္။ သူတုိ႔လည္း ၁၅ မိနစ္ခန္႔သာ တေယာက္ထိသြားသည္။ တုိက္ပြဲက က်ည္ဆန္ ျဖည့္ခ်ိန္ေလာက္တြင္သာ တိတ္ဆိတ္သည္။ က်န္သည့္အခ်ိန္က မုန္တုိင္းလုိ။ ႏွစ္နာရီခန္႔ၾကာ သြားသည္။ မင္းလူကေတာ့ ရာဘာပင္လတ္လတ္တခုတြင္ ငုတ္တုတ္ထုိင္ပစ္လုိက္၊ ထပစ္လုိက္။ ခဏၾကာေတာ့ က်ေနာ္ႏွင့္ႏုိင္သူအၾကား အမ္ေအ ၉၄ တလုံးက်လာသည္။ ႏုိင္သူ ဗုိက္တြင္ အနည္း ငယ္ထိသည္။ က်ေနာ္လက္ေမာင္းကို ေပါက္ကြဲမႈေၾကာင့္လြင့္လာသည့္ ခဲစ အေသးေလးပြတ္သြားသည္။ မင္းလူအားလည္း အတင့္မရဲေအာင္ ေအာ္ရသည္။ သူမၾကားေတာ့။ သူ႔ခႏၶာကုိယ္တြင္ လူထုအတြက္ တုိက္ေနရသည္ဆုိသည့္ စိတ္က ပူးကပ္ေနခဲ့ၿပီ။ သူ႔ေရွ့ေမွာက္မွာလည္း အျခားေသာ ရဲေဘာ္မ်ားဒဏ္ရာ ရခဲ့ၾကသည္ မဟုတ္လား။ သူတခ်က္ထပစ္သည္။ရုတ္တရက္ ဖုတ္ခနဲ ထုိင္ရက္သား ျပန္ျဖစ္သြားသည္။ သူ႔ဆီက ေသနတ္သံ ၿငိမ္သြားသည္။ ႏုိင္သူက သူတက္ၾကည့္မယ္ ကာပစ္ေပးရန္ ေျပာၿပီး တက္သြားသည္။ တြားသြား၍ တက္သြားကာ လည္ပင္းကို သုိင္းဖက္ၿပီး က်ေနာ့္ဘက္ကို ေခါင္းခါျပသည္။ ဆုိလုိသည္ကေတာ့ သူက်ဆုံးသြားၿပီ။ သူေသဆုံးသြားခဲ့ၿပီဆုိသည့္ အဓိပၸါယ္။ ႏုိင္သူက မင္းလူ၏ ေသနတ္၊အီေကြးမင့္၊ ေက်ာပုိးအိတ္တုိ႔ကို ဆြဲယူလာသည္။ အသက္မဲ့ခႏၶာကုိေတာ့ မဆြဲႏုိင္ေသး။
တုိက္ပြဲက ရွည္ၾကာလြန္းလွသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ ၀မ္းမနည္းအားေသး။ ကုိယ္ရွင္သန္ဘုိ႔လည္း ပစ္ခတ္ရဦးမည္မဟုတ္လား။ ေနာက္ဆုံး ရန္သူထုိးစစ္က ၾကီးသထက္ၾကီးလာေတာ့ ေန႔လည္ ၁၁ နာရီခြဲခန္႔တြင္ က်ေနာ္တုိ႔ ဆုတ္ေပးလုိက္ရသည္။ ျပန္ဆုတ္ေတာ့ မင္းလူအပါအ၀င္ က်ဆုံးသြားသည့္ ရဲေဘာ္ ၆ဦး၏ ခႏၶာကုိယ္မ်ားကို က်ေနာ္တုိ႔ မသယ္ႏုိင္ခဲ့။
တုိက္ပြဲျဖစ္ေနစဥ္က မရြာခဲ့ေသာ မုိးက အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ သဲမဲျပင္းထန္လွစြာရြာသည္။ က်ေနာ္မ်က္ႏွာသည္လည္း မုိးေရႏွင့္ မ်က္ရည္စ ေရာေနသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း အျပစ္တင္ေနမိသည္။ ခႏၶာကိုယ္ကို ရေအာင္ မသယ္ႏုိင္ခဲ့သည့္အတြက္…။ ႏုိင္သူကေတာ့ ေျဖသိမ့္ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူလည္း ၀မ္းနည္းသံႏွင့္။ အဲဒီေန႔မွာ ခ်စ္သူႏွင့္ ေတြ႔ဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနခ့ဲတဲ့ အညတရ ေျပာက္က်ားတဦးရဲ ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ သည့္ ရုပ္ႂကြင္းကို သူ႔ခ်စ္သူရွိရာ ရြာမွာ ျမႇဳပ္ႏွံေပးခ်င္တာက က်ေနာ့္ဆႏၵပါ။ သူ႔ ေမြးဇာတိကို ျပန္ပုိ႔ဖုိ႔ဆုိတာကလည္း မျဖစ္ႏုိင္သည့္ ကိစၥမဟုတ္လား။ က်ဆုံးသြားသည့္အေၾကာင္း သတင္းစကားသာ ပါးႏုိင္မည္ေလ။
မျမင္ရသည့္ သူ႔၀ိဥာဥ္ကေရာ ေသဆုံးသည္ႏွင့္ ဘယ္ကို စီးေမ်ာသြားခဲ့ပါသလဲ။ အေမအိမ္ကိုလား.. ေ၀းကြာခဲ့တဲ့ စာသင္ခန္းကုိလား… သူ႔ခ်စ္သူဆီလား။ ဘယ္ကိုပဲစီးသြားတာ ျဖစ္ျဖစ္ လြတ္ေျမာက္ေရးေကာင္းကင္ထဲမွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ လင္းလက္ခဲ့တဲ့ ၾကယ္စင္ေတြထဲက တစင္းေတာ့ သူ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ လုိ႔ စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ငုိေနတဲ့ သူ႔ခ်စ္သူနံေဘးက ထြက္လာခဲ့သည္။ ဒီလုိအျဖစ္မ်ဳိးေတြ ကလည္း စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္က မလြတ္ေျမာက္မခ်င္းႀကံဳေနရမယ့္ အျဖစ္ေတြ မဟုတ္လား။
ထုိတုိက္ပြဲတြင္ ေက်ာင္းသားတပ္မွ ၆ ဦးႏွင့ ္မြန္ျပည္သစ္တပ္မေတာ္မွ ၂ ဦးက်သည္။ စုစုေပါင္း ၁၄ ဦးခန္႔ ဒဏ္ရာရသည္။
နအဖဘက္မွလည္း ၃၀ ၄၀ ခန္႔ ထိခုိက္က်ဆုံးဒဏ္ရာရသည္ဟု သိရသည္။
ခြပ္ေဒါင္းတို႔ေရးတဲ့ မေနာေျမေတာင္တန္းမ်ားသမိုင္း
လမ္းေပၚ၌ ေက်ာက္တံုးမ်ား။ ခ်ဳိင့္ႀကီးမ်ားကို ခဲရာခဲဆစ္ေက်ာ္ျဖတ္ေနရေသာ ကားေလးေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ တခ်က္ခ်က္ ေျမာက္ဆြေျမာက္ ဆြျဖစ္လွ်က္။ စိတ္ကို သဘာ၀ပါတ္၀န္းက်င္ ေရေျမေတာေတာင္အလွ၏ အာရုံထဲ၌ နစ္ျမဳပ္ထားလိုက္သည္၊ အေအးပိုင္းေဒသ၏ ေပါက္ေရာက္ေသာ သစ္ပင္မ်ားက လမ္းေဘး၀ဲယာ၌ စိမ္းစိမ္းစိုစို ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္။ ၀ါးရြက္မ်ားေပၚ တင္ေနေသာ ႏွင္းခဲႏွင္းဥေလးမ်ားကို က်ေနာ္သည္ ေငးစုိက္ၾကည့္လွ်က္။ ဒီလမ္းက ေကအိုင္အို ေဖါက္ထားတာတဲ႔၊ တရုတ္ေဖါက္ရင္ေတာ့ ဒီထက္ပိုေကာင္းမွာေပါ့ ဒါေပမဲ့တရုတ္က သူအတြက္ အက်ဳိးအျမတ္မရွိဘဲနဲ႔ ဘာမွမလုပ္ဘူးေလဟု သူမွတ္ခ်က္ေပးေနျပန္သည္၊ ေျမာက္ပိုင္း ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေလး၏ ရွင္းလင္း ေျပာဆိုမူမ်ား က တလမ္းလံုး ေ၀ေ၀ဆာဆာရွိလွသည္၊ သူက က်ေနာ္တလွည္႔ တရုတ္ကားေမာင္သမားကို တလွည့္ျဖင့္ စကားႏွင့္ ေဖၚေရြစြာပင္ ရွင္းျပေန လွ်က္္။သူ အရႊင္းေဖါက္သမွ် တရုတ္ကားေမာင္းသမားက တ၀ါး၀ါးပြဲခံ္ ရီေမာေနလွ်က္။က်ေနာ္က ပဲပင္ေပါက္စကားမ်ားကို ေသျခာနား မလည္ ေသး၊ တံခါးဖြင့္စီးပြားေရးေၾကာင့္ ခရီးသြားရတာ အစစ္အေဆးမရွိေတာ့ဘူး အကိုေရ…။ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ဒီရဲေဘာ္ေလး ေရတက္ငါးစင္ရိုင္း စိတ္ရွိတဲ႔ စစ္အစိုးရ စိတ္ကို မဖတ္မိလို႔ပဲ ထင္ရဲ႔ဟု က်ေနာ႔ စိတ္အစဥ္မွာ ေတြးေတာလွ်က္၊ ဆက္ၿပီးသူက အရင္တံုးကဆိုရင္ စာရြက္သယ္ သြားရင္ စာရြက္မွာ က်ေနာ္တို႔ မ.က.ဒ.တ စည္းတံဆိပ္ပါရင္ ေတာင္ဖမ္းတာ။ က်ေနာ္ဆို မၾကာမၾကာအဖမ္းခံရတယ္ဟု ခရီးသြားတာ၀န္ခံ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္ေလးရွင္းျပခ်က္ကို ေလးေလးစားစားစိုက္၍ နားေထာင္ရင္း သူ႔ကိုၾကည့္မိသည္၊ သူ႔ဇာတိသည္ မိုးေကာင္း ၿမိဳ႔က အသက္က ၂၀ေက်ာ္။ မခံခ်င္လြန္းလို႔ လက္နက္ကိုင္တိုက္ဖို႔ အသက္ ၁၄ႏွစ္ကတည္းက ေတာခိုလာခဲ့တာဟု သူ႔ဘ၀ဇတ္ေၾကာင္းကို ရွင္းျပေနသည္မွာ က်ေနာ့္အတြက္ တန္ဖိုးရွိစရာ သင္ခန္းစာ။ ရရင္ရ မရရင္ေတာ့ ခ်မွပဲရေတာ႔မည္။ ၁၉၈၈တံုးက ဒို႔လူထုက ဒီမိုကေရစီကို လမ္းမေပၚကေန လက္၀ါးျဖန္႔ ေတာင္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တို႔ ရခဲ့ၾကတာက ဂ်ီသရီးက်ည္ဆန္ဟု ေျပာလုိက္ေတာ့ က်ေနာ႔စိတ္ထဲ မာေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္သြားသည္၊ သူ႔စကားမ်ားေၾကာင့္ ၾကက္သီးတဖ်န္းဖ်န္းပင္ ခံစားလိုက္ရေသးရဲ႔။
ပင္လယ္ေရမ်က္ႏွာျပင္ အထက္အေတာ္ျမင့္မားေသာ ထိုေဒသသို႔ေရာက္ခဲ့ရသည့္အတြက္ အက္စကီမိုး လူမ်ဳိးမ်ားသည္ပင္လွ်င္ ထိုေဒသ၌ အေျခခ်ေနထိုင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ႏုနယ္ငယ္ရြယ္ေသာ ထိုေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ ကာယိက ဒုကၡေ၀ဒနာကို ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခံစားၾကရမည္မွာ အေသအခ်ာ။ ႏွင္းျမဴမ်ားၾကားမွ မုဒ္ဦးဂိတ္၀တခုကို ေတြ႔လိုက္ရသည္၊ ထိုမုဒ္ဦး၌ ဒါးႏွစ္လက္ကို ၾကက္ေျခခတ္ထားသည္၊ သူတို႔က ဒါးဒါးျခင္း၊ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္က ဒါးဒါးျခင္း၊ လွံလွံျခင္း၊ က်ေနာ္တို႔ စစ္အက်ီၤဘယ္ဖက္ တံဆိပ္က ဒါးႏွင့္လွံကို ၾကက္ေျခခတ္ထားသည္၊ သူတို႔က ဒါးႏွစ္လက္ကို ၾကက္ေျခခတ္ထားသည္၊ ဂိတ္၀ကိုေရာက္ေတာ႔ ကခ်င္စကားျဖင္႔ “ အန္းထဲ့ ေဂ်ာင္မာ ဒပ္ေကာ့နား” ( က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ကပါ )ဟုေျပာေတာ့ ဂိတ္ေစာင့္ ေက.အိုင္.အို ရဲေဘာ္က ေမာင္းတံကို ဖြင့္ေပးလိုက္သည္၊ က်ေနာ္ ေက.အိုင္.အို ဗဟိုဌာနခ်ဳပ္ရွိရာ လိုင္စင္ေဒသသို႔ေျခခ်မိၿပီ၊ ယခင္က ပါေဂ်ာင္၊ နားေဖါ့ေဒသမွာ သူတို႔ ဌာန ခ်ဳပ္ ရွိသည္၊ ထိုေဒသရန္သူ႔ လက္ထဲသို႔က်သည့္အတြက္ ပါေဂ်ာင္၏ ေတာင္ဘက္ရွိရာ ယခုလိုင္စင္သို႔အေျခခ်သည္၊ ပါေဂ်ာင္မွာဆိုရင္ ၀ါး ေရ တံေလ်ာက္ကက်တဲ့ ေရေတာင္ မနက္ေရာက္ရင္ အေတာင့္လိုက္ႀကီး ေရခဲသြားတယ္ခင္ဗ် ဟုေျပာလိုက္ေတာ့ ေရခဲမ်ားအေပၚသြားေနေသာ က်ေနာ္တို႔ကားဘီးကို ျဖတ္ကနဲၾကည့္မိလိုက္သည္၊ မၾကာခင္ ေဒါင္းအလံစိုက္ရာသို႔ ေရာက္ရွိေတာ့မည္။
ေရာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ စခန္းမႉးရဲေဘာ္ေပါက္ေကြးက က်ေနာ္တို႔ကို အေျပးအလႊားလာႀကိဳသည္၊ လူႀကီးေတြ အေပၚမွာ ေစာင့္ေနၾကတယ္ခင္ဗ်ဟု ေျပာဆိုရင္း စစ္ယဥ္ေက်းမႈအရ သူကက်ေနာ့္ကို အေလးျပဳသည္၊ က်ေနာ္က ေလးစားပါတယ္ရဲေဘာ္ဟု ေျပာရင္း သူကိုၾကည္႔မိေတာ႔ ေက်ာင္းသားယူနီေဖါင္းႏွင့္ သပ္ရပ္တင့္တယ္ေနလို႔။ ပစၥတိုကို ခါး၏ေဘး၌ ေသသပ္စြာထိုးခ်ိတ္ထားေသာ သူ၏ ရုပ္သြင္ကိုျမင္လိုက္ရသျဖင့္ အမိျမန္ျပည္အတြက္ စိတ္ဓါတ္အားတက္ မိလိုက္သည္၊ ေၾသာ္ က်ေနာ္တို႔ဘ၀သည္ကား ေက်ာင္းစိမ္းဘ၀မွ ယူနီေဖါင္းအစိမ္းဘ၀မ်ားသို႔။ ခဲတံကိုင္ခဲ့ေသာလက္မွ ေသနတ္ကိုင္ေနၾကရေသာ လက္မ်ားသို႔။
မ.က.ဒ.တ(ေျမာက္ပိုင္း)ရဲေဘာ္မ်ားက အမိန္႔နာခံမူ အားေကာင္းၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တိုင္းျပည္လြတ္ေျမာက္မႈအတြက္ ထိုအမိန္႔နာခံမူသည္ အေရးႀကီးေၾကာင္း စစ္ေျမျပင္သင္ခန္းစာမ်ားက က်ေနာ့္ကို လက္ေတြ႔သင္ျပေပးခဲ့ဘူးသည္၊ “မ”တေထာင္သားမ်ားကို အုပ္ခ်ဳပ္ရသည့္အတြက္ ထိုအမိန္႔နာခံမႈမွ အစ လိုက္နာစရာနည္းနာမ်ားအား စစ္သင္တန္းမ်ားမွ ရရွိခဲ့သည္၊ က်ေနာ္သည္ က်ေနာ္တို႔ ဥကၠဌေဟာင္းကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္၊ ကိုမိုးသီးႏွင့္ ေတြ႔လွ်င္ပင္ သတိဆြဲမတတ္ ရုိေသစြာ ဆက္ဆံတတ္ေၾကာင္းကို က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္သတိထား လိုက္မိသည္က ထိုစစ္သင္တန္းမ်ားက သင္ၾကားေပးခဲ့သည့္အရာမ်ား။ ေတာ္လွန္ေရးေပ်ာက္က်ားရဲေဘာ္ တဦးအေနျဖင့္ ထိုအမိန္႔နာခံမူကို သေဘာတရားျဖင့္ ခၽြန္းအုပ္မွသာလွ်င္ ရန္သူတပ္ႏွင့္ ကြဲျပားျခားနားေစႏိုင္သည္၊ က်ေနာ္ တို႔ေက်ာင္းသားတပ္က လူထုကို ဦးထိပ္ျပဳသည္၊ လူထုကိုႏွိပ္စက္လာလွ်င္ ဆတ္ဆတ္ထိလံုး၀မခံႏိုင္၊ ရန္သူက ဤသို႔မဟုတ္၊ သူတို႔၏ ဗိုလ္သင္တန္း သင္ခန္းစာမ်ားက လူေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့အခါ ဒီအရာ သံုးပါးႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ပါဟုသင္ၾကားေပးသည္၊ (၁)အေၾကာက္တရား (၂)ကိုယ္က်ဳိးရွာလိုမူ (၃)အသိအမွတ္ျပဳခံလိုမူ ဒီအရာသံုးပါးကို ထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရင္ မင္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ၿပီ ရန္သူက ေၾကာက္ေအာင္ေျခာက္သည္၊ ေျမာက္ေပးသည္၊ ဖ်က္ဆီးပစ္သည္၊ ယခုရဲမ်ား၊ ႀကံဖြတ္မ်ား၊ စြမ္းအားရွင္မ်ားကို ေျမာက္ေပးေနသည္၊ လူေတြကို အက်င့္စာရိတၱပ်က္ရန္ ကိုယ္က်ဳိးရွာခိုင္းသည္၊ လူမူထူးခၽြန္ဆုဘြဲ႔ တံဆိပ္မ်ားေပး၍ အသိအမွတ္ျပဳသည္၊ လူေတြကိုဤကဲ့သို႔အုပ္ခ်ဳပ္လွ်င္ရမည္ဟု ထိုမိစၦာေကာင္မ်ားက ထင္သည္၊ လူေတြကို ေမတၱာ၊ ေစတနာ၊ မုဒိတာေရွ႔ထား၍ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္မွသာလွ်င္ ရမည္ဟု က်ေနာ္က ခံယူသည္၊ က်ေနာ္တို႔လူထုအေပၚထားေသာ သေဘာထားႏွင့္ သူတို႔၏ သေဘာထားမ်ားက ေရွ႔ေနာက္ ပမာကြဲလြဲလွ်က္။
က်ေနာ္က ဗိုလ္ေပါက္ေကြးကို ခင္ဗ်ားေသနတ္က ဘာေသနတ္လည္းဗ် ဟုေမးမိရာ “တရုပ္လုပ္ေသနတ္ပါခင္ဗ်”ဟု သူကေျဖသည္၊ က်ေနာ္က ေသနတ္ကိုင္လွ်င္ ဘ၀င္ျမွင္႔သည္႔ နအဖ ဗိုလ္ေပါက္စမ်ားကို ငယ္စဥ္က ေကာင္းေကာင္းျမင္ဘူးခဲ့သည္၊ လူတေယာက္သည္ ေသနတ္ကိုင္လိုက္သည္ႏွင့္ သူ႔လက္သည္ေဘးသို႔ ကားထြက္လာသည္၊ သူ၏ ရင္ဘတ္သည္လည္း ေရွ႔သို႔ေငါ့ထြက္သြားသည္၊ သူ၏ စကားေျပာေပါက္ကလည္း သူမ်ားႏွင့္မတူေတာ့၊ မာမာထန္ထန္၊ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္ေပါက္ေကြး သည္ကား ဤကဲ့သို႔လူစားမဟုတ္ သူတို႔သည္ စစ္မွန္သည့္ လူထုအေတြးအေခၚ လူထုကို အလုပ္အေကၽြးျပဳေရး၊ လူထုကိုမွီခိုေရးဆိုသည့္ လူထုလမ္းစဥ္ႏွင့္ ေသနတ္ကိုေပါင္းစပ္ေနၾကသူမ်ား ထိုေသနတ္သည္ လူထုဘ၀ကိုေခ်ဖ်က္ေနသည့္ မိစၦာေကာင္မ်ားကို ပစ္မည့္ေသနတ္မ်ားသာ မဟုတ္ပါလား။
လမ္းေဘးေတာင္ကုန္းေပၚ၌ အစီအရီတည္ေဆာက္ထားေသာ အေဆာက္အဦမ်ားကို ေ၀႔၀ိုက္ၾကည့္မိသည္၊ ေတာင္ကုန္းမ်ားကို ၿဖိဳခ်၍ ေဆာက္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္ေအာက္မွ ေတာင္ေပၚအထိ အေဆာက္အဦးမ်ားကို စီကာရီကာ ေဆာက္ထားသည္၊ ေဘးကာကို ၀ါးျဖင့္ယက္လုပ္ ကာရံထားျခင္းျဖစ္သည္၊ အမိုးက တရုပ္ျပည္လုပ္ ရင္ေပါင္က်န္း( ကတၱရာႏွင့္ ၀ါးဖတ္ကို နယ္၍လုပ္ထားျခင္း၊ အေအးပိုင္းေဒသမ်ား၌သာ သံုး၍ ရေသာအမိုး )ျဖင့္မိုးထားသည္၊ “ကိုသံေခ်ာင္းတို႔ တဲက ဟိုး ေတာင္ေပၚမွာ”ဟု ရဲေဘာ္ေလးတေယာက္ကဆိုသည္၊ ေတာင္ေပၚမွ ဆင္းလာေသာ ရဲေဘာ္ေလးက က်ေနာ္တို႔ကိုျမင္သည္ႏွင့္ သူသည္ သတိဆြဲလွ်က္ ရပ္ေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔ကို ေက်ာ္သြားမွသာ သူက သတိကိုျဖဳတ္၍ေနာက္ ေတာင္ေအာက္ဆင္းသြားသည္ကို ျမင္လိုက္ရသည္၊ သူတို႔သည္ စစ္၏ ယဥ္ေက်းမူကို အတိအက်လိုက္နာ ယဥ္ပါးလ်က္ ေနေၾကာင္းေတြ႔လိုက္ရသည့္အတြက္ က်ေနာ္က သေဘာက်ေနမိသည္။
တဲေလးတစ္လံုးမွ ရဲေဘာ္မ်ားက စီကာရီကာရပ္ေနၾကသည္၊ ထိုသူမ်ားသည္ကား ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ေျမာက္ပိုင္း ေခါင္းေဆာင္မ်ား ျဖစ္ေသာ ကိုသံေခ်ာင္း၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကိုစိန္ေအး၊ ကိုေနထြန္း၊ ကိုထြန္းလြင္၊ ကိုလဆိုင္း တို႔ကို ျမင္လုိက္ရသည္၊ ေရာက္သည္ႏွင့္ သူတို႔၏ ေႏြးေထြးေသာ လက္မ်ားက က်ေနာ္၏ လက္ထဲ၌ တင္းတင္းရင္းရင္း ဆြဲကိုင္လႈပ္ရမ္းခါလွ်က္၊ က်ေနာ္အား ထိုတဲငယ္ေလးတစ္လံုးသို႔ဖိတ္ေခၚသည္၊ ထိုအလယ္၌ မီးလင္းဖိုတလံုး ….. လူေတာ့မစံုေတာ့ဘူးဗ်ာ၊ က်ဆံုးကုန္တဲ့လူေတြေတာ့ က်ကုန္က်ၿပီဟု ကိုသံေခ်ာင္းကေျပာသည္၊ က်ေနာ္တို႔အတြင္းေရးမႉး ကိုမ်ဳိး၀င္းတေယာက္ေတာ့ ၉၂တိုက္ပြဲမွာ က်သြားတယ္ဟု ေျပာေတာ့ က်ေနာ္သည္ ကိုဖုန္းေမာ္က်ဆံုးစဥ္ကလို လက္သီးကို တင္းတင္းရင္းရင္း ဆုပ္လွ်က္မိသားျဖစ္မိသြားသည္၊ ကိုမ်ဳိး၀င္းက ကုိဖုန္းေမာ္တို႔ႏွင့္ ကလပ္စ္မိတ္ေတြေလ။ အာ.အိုင္.တီ စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား၊ ရွမ္းနီလူမ်ဳိး၊ သူက ကခ်င္ျပည္၊ေဒသနမၼားက “ရန္သူေတာင္ကုန္းကို တက္သိမ္းရင္း ၀ဲဖက္ရင္အံုကို ရန္သူက်ည္က ေဖါက္ထြက္သြားၿပီး က်ဆံုးသြားတယ္ဗ်ာ”ဟု ေျပာေတာ့ ေပးဆပ္မႈမ်ားကို ျပန္လည္၍ အမွတ္ရလိုက္သည္၊ က်ေနာ္ႏွင့္လုပ္ေဖၚကိုင္ဘက္ ရဲေဘာ္ႀကီးဆန္းလင္း၊ တိုက္ေမာင္း၊ ထြန္းဦး၊ ခင္ထြန္းၾကည္တို႔ပင္လွ်င္ လူထုအတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့ၾကေလၿပီ ေက်ာင္းသားႏွင့္ တိုက္ပြဲ၊ ေက်ာင္းသားႏွင့္စြန္႔လႊတ္မူသည္ အာဏာရွင္စနစ္ေၾကာင္႔ အတူယွဥ္တြဲလွ်က္။ “အမိေျမလြတ္ေျမာက္ဖို႔ အရုိးေတြေတာင္လိုပံုမွရမယ္ဆိုရင္ ငါတို႔ေက်ာင္းသားေတြရဲ႔ အရုိးေတြဟာ ဟိုးေအာက္ဆံုးအလႊာမွာ ရွိေစရမယ္”ဟု ေရွးကေနာင္ေတာ္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးေျပာခဲ့ ေသာစကားတခြန္းကို နားထဲမွာ အမွတ္ရပဲ႔တင္ထပ္လွ်က္၊ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္၏ ေပးဆပ္မႈေတြကလည္းအမ်ားသား၊ ေသရဲ၊ တိုက္ရဲ၊ အႏိုင္ယူရဲစသည့္ ရဲသံုးရဲ စိတ္ဓါတ္ႏွင့္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရေတာ့မည့္ အခ်ိန္အခါ ျဖစ္သည့္အတြက္ ကိုမ်ဳိး၀င္းက်ဆံုးမူသည္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္သည့္ တာ၀န္တရပ္ကို ရဲရဲႀကီးထမ္းေဆာင္သြားခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္ဟု စိတ္မေကာင္းေသာရင္ကို ေျဖသိမ့္လိုက္ရသည္၊ က်ေနာ္တို႔၏ ဘ၀သည္ကား လူထုအတြက္ ေပးဆပ္ထားၿပီးသား၊ လူေတြအလုပ္လုပ္ၾကသည္မွာ ႏွစ္မ်ဳိးဘဲရွိ သည္ဟု ဆရာႀကီးျမသန္းတင့္၏ အဆိုအမိန္႔ကို စကားကိုသတိရမိလိုက္သည္၊ တမ်ဳိးက “လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္လို႔ လုပ္ေနၾကသူ” တမ်ဳိးက “သူမ်ားေတြ အသိမွတ္ျပဳေပးဖို႔အတြက္ လုပ္ေနၾကသူ”၊ မ.က.ဒ.တ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္မ်ားက ရဲရဲျမင္၊ ရဲရဲေတြး၊ ထဲထဲ၀င္ လူထုအတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္၍ လုပ္ေနၾကေသာ အဖိုးအနဂၢ တန္ဖိုးရွိသည့္ သားေကာင္းရတနာမ်ားသာ။
၀မ္းသာ ရႊင္လန္းစြာတက္ၾကြေနေသာ ရဲေဘာ္မ်ား၏ အသက္၀င္ေနေသာ ရွင္းလင္းေျပာဆိုမႈမ်ားက က်ေနာ္၏ ရင္ကို ဆြဲ ရမ္းခါေနသကဲ့သုိ႔၊ ထိုညက က်ေနာ္တို႔ အာဂ်င္ဒါဆံုၾကသည္၊ တိုက္ပြဲ၀င္ရဲေဘာ္မ်ား၏ တက္ၾကြသံမ်ား၊ ရင္ထုမနာအသံမ်ား၊ ျဖတ္သန္းမႈ ပံုရိပ္မ်ားက က်ေနာ္အတြက္ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္းျဖစ္ရသည္၊ သူတို႔က သမိုင္းကို ရဲရဲေရးေနၾကသည္၊ တခ်ဳိ႔က ေဖါ့၍ေဖါ့၍ေရးၾကသည္၊ က်ေနာ္တို႔ မ.က.ဒ.တ သမိုင္းသည္ကား အေရွ႔ေလ၊ အေနာက္ေလ၊ မ်က္ႏွာစံုမွ ေလတိုက္၍ ဖိတ္စင္ထြက္သြားေသာ ေလွ၀မ္းဗိုက္အေပါက္ႏွင္႔ ့ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ ႏွေမွ်ာတသသျဖစ္မိသည္၊ ၀မ္းဗိုက္အေပါက္ႏွင့္ ေလွာ္ခတ္ ေနေသာရဲေဘာ္တို႔ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးက အသင္တို႔ကို သင္ခန္းစာေပးခဲ့ၿပီ၊ ငါတို႔ရင္ခြင္ကို ခိုလူံၾကပါေလာ့၊ ငါတို႔က တိုက္တြန္းေနျခင္းမဟုတ္၊ လူထုက တိုက္တြန္းေနျခင္းသည္သာ၊ ငါတို႔သည္ လူထုအတြက္ ရဲရဲရင္ဆိုင္၍ ရဲရဲေက်ာ္ျဖတ္ေနသည္၊ ဒါ …. ငါတို႔သမိုင္းျဖစ္သည္၊ ဒါလည္း … ငါတို႔၏ လူထုသမိုင္းျဖစ္သည္။
မိုးကခ်ဴပ္ၿပီ … ညကနက္ေနၿပီ … က်ေနာ္ႏွင့္သူတို႔ႏွစ္ဦးသား သာလွ်င္ မီးဖို၏ အေႏြးဓါတ္ကို ခုိလူံေနၾကသည္။ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ကိုထြန္းလြင္ ျဖစ္တည္လာေသာ သူတုိ႔၏ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈမ်ားက လူထုအတြက္ ေပးဆပ္ၾကရမည္ဆိုေသာ အာဂ်င္ဒါမ်ား၏ နိဂံုးအဆံုးကို က်ေနာ္က ႀကိဳ၍ ျမင္မိသည္၊ နက္ေမွာင္ေအးစိမ္႔ေနေသာ ည၏ သန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္အခါမ်ားကို လူထုလြတ္ေျမာက္ေရး အေတြးအေခၚ စိတ္ဓါတ္အျပည့္အ၀ျဖင့္ ရွင္းျပေနေသာ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားက ထိုတညရဲ႔ က်ေနာ္၏ အိပ္ခ်င္စိတ္ကို သတ္ပစ္လိုက္သည္။
ေတာစခိုတယ္ဗ်ာ …. စတာနဲ႔ နန္းေကြ႔ေခ်ာင္းေရႀကီးခ်ိန္ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ၿပီးသြားတာဗ်၊ ဟိုဘက္ကမ္းလည္းေရာက္ေရာ လက္ပစ္ဗံုး ကိုင္ထားတဲ့ ေက.အိုင္.အိုရဲေဘာ္က ဗဟိုက အမိန္႔မရလို႔ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ရတာေပါ့ဗ်ာ။ ၿမိဳ႔ထဲလည္း၀င္ေရာ ဒီစစ္ေခြး၀ဲစားေတြနဲ႔ ထိပ္တိုက္တိုးတယ္ဗ်။ ညကလည္းေမွာင္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက မင္းတို႔ဘယ္က လာလဲ။ မင္းတို႔ကို ပစ္သတ္လိုက္လို႔ ရတယ္ဆိုၿပီးၿခိမ္းေျခာက္တယ္။ ေသမထူး၊ ေနမထူးဘ၀ေတြပဲဗ်ာ ….. ဟု ထိုသို႔ ကိုထြန္းလြင္၏ စကားသံက ညဦးယံကို လွ်ပ္ကာေဖါက္ထြက္သြားသည္။ သူ၏ စကားသံမ်ား၌ တိုက္ပြဲ၊ ေသနတ္သံမ်ား၊ စိန္ေခၚမႈမ်ား ဗရပြ။ ရဲေဘာ္ေလး မိုင္လားက ထင္းကို မီးပံုထဲသို႔ အဆက္မျပတ္ ထိုးထည့္ေပးေနသည္၊ သူတို႔ေလးေတြ အိပ္ခ်င္ရွာေတာ့မည္။ စကားစကျဖတ္၍ မရေသး၊ အရွိန္က ပို၍ ပို၍ ေကာင္းလာသည္၊ နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည သံုးနာရီ…။ ကိုထြန္းလြင္၏ စကားသံမ်ားကို ဆက္၍ ငံ့လင့္မိတာေတာ႔ အမွန္၊ ေျမာက္ဖ်ားပိုင္း အေအးဒါဏ္ကို ႀကံ႔ႀကံ႔ခံေနေသာ မီးလင္းဖို၏ မီးရွိန္မ်ားေၾကာင့္ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ၀င္းထိန္ေနၾကသည္၊ မိန္းမရွိၾကတဲ့လူေတြက အေစာႀကီး အိပ္ကုန္ၾကျပီဗ်ဟု ကိုထြန္းလြင္က ေျပာသျဖင့္ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားတို႔ေရာဟု ေျပာသျဖင့္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ဖိတ္စာတ၀က္ေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီဟု ေျပာသျဖင့္ ၀ါးကနဲပြဲၾကသြားသည္။
ထိုညက မ.က.ဒ.တ(မပ)ရွိ ရဲေဘာ္မ်ားရဲ႔ သမိုင္းေၾကာင္းမ်ား၊ ျဖတ္သန္းမႈ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား၊ တိုက္ပြဲမ်ား မဟာမိတ္မ်ားအေျခအေန အေၾကာင္းကို ရဲေဘာ္မ်ားက မေမာႏိုင္ မပမ္းႏိုင္ ေျပာျပၾကသျဖင့္ က်ေနာ့္အတြက္ တခ်ိန္ သမုိင္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္မ်ား ျဖစ္လာမည္ကို ရရွိေစခဲ့သည့္အတြက္ ထိုရက္မ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ႔ ….ေရႊ၊ လူထုအတြက္ ပတၱျမား၊ တိုင္းျပည္အတြက္ ရတနာမ်ားသာတည္း။ သူတို႔၏ ျဖတ္သန္းမႈ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားသည္ သူတို႔ေရးတဲ႔ သူတို႔သမိုင္း၊ မ.က.ဒ.တ ရဲေဘာ္မ်ားက သမိုင္းကုိ ေဖါ့ေဖါ့ေရးေနၾကသူမ်ား မဟုတ္ၾက၊ သူတို႔က ေက်ာက္တံုးေက်ာက္နံရံမ်ားေပၚ၌ ခက္ရာခက္ဆစ္ စူးနစ္စြာ ေဖါက္ထြင္း၍ ေရးခဲ့ၾကသည္။ က်ေနာ္က ခက္ရာခက္ဆစ္ ေရးခ်ယ္ၾကေသာ သမိုင္းကို ပို၍ ပံုရိပ္ ထင္က်န္ရစ္ေစခ်င္သူ၊ ေရးခဲ့ေသာ ပံုရိပ္မ်ားသည္ လူထုအတြက္ ေအးျမေစႏိုင္ေသာ အရိပ္မ်ားအျဖစ္ ထင္ဟပ္ေစခ်င္သူ၊ က်ခဲ့ရေသာ ေသြးစက္မ်ားႏွင့္ ခင္းခဲ့သည့္လမ္းသည္ ျမန္မာျပည္ အနာဂါတ္ ရင္ေသြးေလးမ်ားအတြက္ ဆက္၍ အသင့္ေလွ်ာက္ၾကရမည့္ ေျဖာင္႔ျဖဴးေသာလမ္းမ်ား ျဖစ္ေစခ်င္ သူသာ။
က်ေနာ္က ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ႏွင့္ ကိုထြန္းလြင္တို႔၏ ေျပာျပခ်က္မ်ားကို ေလးနက္စြာ အာရုံျပဳ နားစိုက္လွ်က္ရွိေနသည္။ ရာသီဥတုက စူးစူးရဲရဲ ဆိုး ရြားလာသည္၊ ရဲေဘာ္ေလးကလည္း ထင္းမ်ားကို အဆက္မျပတ္ မီးပံုထဲသို႔ ထည့္ေပးလွ်က္ရွိသည္၊ ထိုထင္းတံုး၏ မီးအပူရွိန္မ်ား၊ သူတို႔ႏွစ္ဦး ၏ ေထာင္းေထာင္းထ တက္ၾကြစြာ ရွင္းလင္းေဆြးေႏြးမႈ အရွိန္မ်ားေၾကာင့္ က်ေနာ္၏ ႏွလံုးေသြးသည္လည္း အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာ လည္ပါတ္ လွ်က္။
“က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္(ေျမာက္ပိုင္း)ကို ဒီလိုစခဲ့ၾကတယ္ဗ်”ဟု အစခ်ီေသာ ေနာက္ခံ အတိတ္သမိုင္းမ်ားသည္ က်ေနာ့္အတြက္သာမက ကခ်င္ျပည္နယ္၏ ေက်ာင္းသားမ်ား သမိုင္း အနာဂါတ္အတြက္ေသာ္ လည္းေကာင္း။ အမိျမန္မာျပည္တျပည္လံုး အတြက္ လည္းေကာင္း အက်ဳိးရွိမည္ျဖစ္သျဖင့္ ထိုအနာဂါတ္ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္လာၾကမည့္ သူတို႔၏ ပံုရိပ္မ်ား၏ ညႈိ႔ငင္ ေဆြးေႏြး ေျပာဆိုမႈမ်ားသည္ က်ေနာ္၏ နား၊ မ်က္စိ၊ အျမင္အာရုံမ်ား၌ စြဲလွ်က္၊ ညွိလွ်က္။
န၀တ ၁၉၈၈အာဏာသိမ္းျပီးေနာက္ ျပည္ျမန္မာ အႏွံ႔ လူထုတရပ္လံုး ေသြးေျမခခဲ့ရသည္။ ထိုသို႔ အာဏာစက္ျဖင္႔ အဓၶမ ေျဖရွင္းမႈေနာက္ပိုင္း လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏြဲရန္ ႀကီးမားေသာ ရည္မွန္းခ်က္ျဖင့္ ကခ်င္ျပည္နယ္ေက်ာင္းသားမ်ားက ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္၊ သူတို႔သည္ ေရွ႔တန္းေပ်ာက္က်ား တပ္ရင္း(၁၁) ႏွင့္ တပ္ရင္း (၅)သို႔ ဦးစြာပထမ ေရာက္ခဲ့ၾကၿပီးး မိုးညွင္း၊ မိုးေကာင္း၊ ျမစ္ႀကီးနားေက်ာင္းသားမ်ား စု၍ ေက.အိုင္.အို ဗဟို လိုင္စင္ေဒသ၌ ေဆြးေႏြးႏိုင္ရန္ အာဂ်င္ဒါမ်ားကို ေဆြးေႏြး စုစည္းေကာက္ခံ အတည္ျပဳခဲ့ၾကသည္၊ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔တြင္ မိုးေကာင္း၊ ျမစ္ႀကီးနား ေက်ာင္းသားမ်ားပါ၀င္ၾကၿပီး မိုးညင္း ေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္ေသာ ကိုသံေခ်ာင္းႏွင့္ ကိုထြန္းလြင္တို႔ကို ေနာင္ရာပါ ေက.အိုင္.အို ေရွ႔တန္းတေနရာတြင္ ဆံုခဲ့ၾကသည္၊ ထိုမွတဆင့္ ကုန္းတတန္၊ ေရတန္ခရီးဆန္႔၍ ေက.အိုင္.အို လိုင္စင္ဗဟိုသို႔ ခရီးရွည္ ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္၊ ထိုသို႔ ပထမဦးဆံုးေရာက္ ရွိခဲ့ေသာ သူမ်ားတြင္ ကိုထြန္းလြင္(မိုးညွင္း)၊ ကိုသံေခ်ာင္း(ေမာ္ဟန္)၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္ (ျမစ္ႀကီးနား)၊ ကိုေအာင္ႀကီး (မိုးေကာင္း)၊ ကိုလႊမ္းမိုး(မိုးေကာင္း)၊ မမီမီခိုင္(မိုးေကာင္း)၊ ကိုမင္းေဌး(မိုးေကာင္း) {ယခု ဇႏၷ၀ါရီ ၂၅- အေမရိကားတြင္ျပသမည္႔ Rambo – 4 တြင္ အထူးလည္ သရုပ္ေဆာင္ထားသူ}၊ ဗိုလ္ေစာ(ရန္ကုန္)၊ ဂ်ဳိးျဖဴ(မႏၱေလး၊ မ်ဳိးလြင္ (ျမစ္ႀကီးနား) တို႔ျဖစ္သည္၊ သူတို႔သည္ ေက.အိုင္.အို လိုင္စင္ဌာနခ်ဳပ္သို႔ ေရာက္ၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ေတာ္လွန္လူပ္ရွားမႈေကာ္မတီ (ကခ်င္) ဆိုၿပီးဖြဲ႔စည္းလိုက္ၾကသည္။ ထိုစဥ္က မ.က.ဒ.တ(ဗဟို)ႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မရၾကေသး။ ထိုသို႔ဖြဲ႔စည္းၿပီးေနာက္ ေက.အိုင္.အို ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုကာ ေအာက္ပါအခ်က္ေလးးခ်က္ကို ေတာင္းဆိုတင္ျပခဲ့ၾကသည္ ။
(၁) အဖြဲ႔အစည္းတခုအေနျဖင့္ သီးသန္႔ဖြဲ႔စည္းေပးေရး၊
(၂) ေငြေၾကးအကူအညီေပးေရး၊
(၃) စစ္သင္တန္း အကူအညီေပးေရး ႏွင္႔ လက္နက္ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ အကူအညီေပးေရး၊
(၄) မ.က.ဒ.တ ေတာင္ပိုင္းဗဟိုႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရရန္ အကူအညီေပးေရး တို႔ျဖစ္သည္။
ေက.အိုင္.အို ေခါင္းေဆာင္မ်ားကလည္း ထိုအခ်က္ေလးခ်က္ကို အျပည့္အ၀အကူအညီေပးကာ ထိုရဲေဘာ္မ်ားက သင္တန္းအပါတ္ စဥ္ (၁)ကို စ၍ တက္ခဲ့ၾကသည္၊ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလတြင္ အပါတ္စဥ္ (၁)သင္တန္း ကို သံုးလေက်ာ္ တက္ေရာက္သင္ၾကား ၿပီးစီးခဲ့ၾကသည္။ ထိုသို႔ သင္တန္းၿပီးစီး ၿပီးေနာက္။ ေက်ာင္းသား တပ္မေတာ္ေျမာက္ပိုင္းကို ေအာင္ျမင္စြာ ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ခဲ့ၾကသည္၊ ထို႔ေနာက္ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္၊ ကိုလွေဌး၊ ကိုသက္ထြန္းတို႔က ေတာင္ပိုင္းဗဟိုသို႔ ေတာတြင္းခရီးၾကမ္းရွည္ကို ဆက္လက္ခရီးထြက္ခဲ့ၾကျပီး ကိုထြန္းလြင္က ျပည္တြင္းအေရးႀကီး ကိစၥေဆာင္ရြက္ရန္ ျပည္တြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။
တပ္ဦးႏွင့္ တပ္မေတာ္တခုအတြက္ သင္တန္း၊ ဖြဲ႔စည္းပံု၊ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားကလည္း အသက္တမွ် အေရးႀကီးသည္၊ သင္တန္း မရွိ္လွ်င္ အမိန္႔နာခံမႈမရွိႏိုင္ လုပ္ငန္းကိုလည္း ထိေရာက္စြာ အေကာင္အထည္မေဖၚႏိုင္ သို႔ပါ၍ က်ေနာ္သည္ပင္လွ်င္ သင္တန္းကာလမ်ား၌ ႀကိမ္ဒဏ္မ်ား၊ အပစ္ေပးျခင္းမ်ားကို ခံခဲ့ၾကရသည္၊ အမိေျမလြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ပထမဦးဆံုး ေပးဆပ္မႈသည္ကား အသားနာက်င္မႈမ်ား၊ ေရာဂါဘယမ်ား၊ အေနဆင္းရဲအစားဆင္းရဲမႈမ်ား၊ ရာသီဥတုဒါဏ္မ်ား ေျပာလို႔ပင္မကုန္၊ ဒီလိုနဲ႔ မိုးထိဦးတိုက္ေနတဲ႔ မေနာေျမ ေတာင္တန္းမ်ားေပၚက ခြပ္ေဒါင္းေတြရဲ႔ သမိုင္းကို စခဲ႔ၾကရတယ္။
မီးဖိုက က်ေနာ္တို႔ကို အေႏြးဓါတ္ ေကာင္းေကာင္းေပးလွ်က္ရွိေနသည္၊ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးသည္ မီးဖိုေဘးေလး၌ ကပ္၍ ဒူးျခင္းတိုက္လွ်က္ရွိ္သည္၊ ဆက္ၿပီး ကိုထြန္းလြင္က “က်ေနာ္ ၈၈ အေစာပိုင္း မိုးးညွင္းတိုက္ပြဲမွာ ၀င္ခ်ဘူးတယ္”ဟု ဆိုလာသျဖင့္ ဒူးေခါင္းေပၚ ေမးတင္ထားေေသာ က်ေနာ္ေခါင္းေထာင္သြားသည္၊ “ဘယ္လိုတိုက္ပြဲလဲ၊ ဘယ္လိုတိုက္ခဲ့တာလဲ” ဟုသည့္ စိတ္၀င္စားစြာျဖင့္ က်ေနာ္က ေမးခြန္းမ်ားကို တရစပ္ေမးမိေလေတာ့သည္။
ထိုရက္မ်ား၏ ေျမာက္ပိုင္းေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္မ်ား၌ ရင္ထဲတြင္ ခဲဆြဲသကဲ့သို႔ ေလးလံလွ်က္ ရွိေနသည္၊ သူတို႔သည္ န.၀.တ ၏ နရသိန္အက်ဥ္းေထာင္ထဲ၌ အက်ဥ္းက်ခံေနရသည့္ ေတာခိုလာေသာ ရဲေဘာ္မ်ားအတြက္ ရင္ေလးေနၾကသည္၊ ငါတို႔ရဲေဘာ္ေတြ ထမင္းမွ နပ္မွန္ေအာင္စားၾကရလား၊ ရန္သူႏွိပ္စက္မႈေၾကာင့္ ေသြးခ်င္းနီနီျဖစ္ကုန္ေနၾကၿပီလား စသည့္ျဖင္႔ သို႔ေလာ သို႔ေလာႏွင္႔ လားေပါင္းမ်ားစြာေသာ စိုးရိမ္ ေၾကာင့္က်မႈမ်ားကို သူတို႔၏ ရင္ကို ေဘာင္ဘင္ခတ္လႈပ္ခါေစခဲ့သည္၊ ဤသို႔ျဖင့္ သူတို႔သည္ ေက.အိုင္.အို ေခါင္းေဆာင္မ်ား ဆီသို႔ ထပ္မံ၍ သူတို႔၏ ေက်ာင္းသား ရဲေဘာ္မ်ားအေရး လြတ္ေျမာက္မႈ အတြက္ ေဆြးေႏြးရန္ ခ်ီတက္ၾကျပန္သည္။
“က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ အမ်ားႀကီးမိုးညွင္း အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ဖမ္းထားတယ္ခင္ဗ်”ဟု ကိုသံေခ်ာင္းက စတင္ေဆြးေႏြးသည္၊ ကိုထြန္းလြင္က “သူတို႔ကို ကယ္ထုတ္ေပးရန္ ေတာင္းဆိုပါတယ္ခင္ဗ်”ဟု ဇယ္ဆက္သလို ေျပာေတာ့ ေက.အိုင္.အိုေခါင္းေဆာင္မ်ားက ေခါင္းေထာင္လာသည္၊ “အခ်ိန္မွီကယ္ႏိုင္ရင္ေကာင္းတယ္”ဟု ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က တြန္းအားေပးေျပာျပန္ေတာ့ သူတို႔က ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ၿငိမ့္လွ်က္။ အခု လူထုအားရွိေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ လူထုနဲ႔ လက္နက္ကိုင္ေပါင္းၿပီး အခုခ်ိန္တိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ဟု ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ဆိုလာေတာ့ သူတို႔သည္ ေမးေစ့မ်ားကိုပြတ္လွ်က္၊ က်ေနာ္တို႔ မိုးညွင္းလူထုက ဒီစစ္ အုပ္စုကို ခ်ခ်င္ေနၾကတယ္ခင္ဗ်ဟု ကိုထြန္းလြင္က ကြန္႔လာျပန္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဇာ္မိုင္က ဗိုလ္မႉးပန္းေအာင္ႏွင့္ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား တီးတိုးေျပာေနသည္ကို သတိထားမိလိုက္သည္၊ ဗိုလ္မႉးပန္းေအာင္သည္ကား ထိုစဥ္က စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္၊ တိုက္ခိုက္ေရး မဟာဗ်ဴဟာ ဆြဲသည့္ေနရာတြင္ အင္မတန္မွ ပရိယာယ္ၾကြယ္၀သည္ဟု ထင္ရွားသူ၊ ရန္သူ႔ဗိုလ္သင္တန္းမ်ား၌ ပင္လွ်င္ သူ၏ စစ္ဆင္ေရးနည္းနာမ်ားကို ထည့္သြင္းေရးဆြဲ၍ အသံုးျပဳ သင္တန္းပို႔ခ်ၾကသည္၊ ဒုဗိုလ္မႉးႀကီးသိန္းထြန္း၏ ခလရ(၄၀) ဟိုပင္တပ္ရင္း တခုလံုးကိုပင္ လက္ရဖမ္းဆီးႏိုင္ခဲ့သူ။ ကိုသံေခ်ာင္းက မ်က္လံုးေလး ေပကလပ္ေပကလပ္ႏွင့္ တုန္႔ျပန္မႈကို ေစာလွ်င္စိတ္မ်ားျဖင္႔ ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္၊ ကိုထြန္းလြင္က ထြက္လာမည့္စကားသံကို အာရုံစိုက္ နားေထာင္ေနသလို၊ ကိုေက်ာ္ေက်ာ္က ေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ မ်က္ႏွာမ်ားကို စိုက္ၾကည့္ေနလွ်က္ အတြင္းစိတ္ မေနာကို ေစာေၾကာေနသလို တုန္႔ျပန္မႈတခုကို ေစာင္႔ဆိုင္းေနၾကသည္။
တကဲ႔စစ္ဆင္ေရးႀကီးဆိုေတာ႔ သူတို႔ဖက္မွလည္း ခ်င္႔ခ်ိန္ေနသလိုပင္၊ ၿမိဳ႔ကို၀င္စီးရမည့္တိုက္ပြဲ၊ ႏွယ္ႏွယ္ရရေတာ႔မဟုတ္ စစ္ဆင္ေရးစီမံကိန္းက ႀကီးရေတာ့မည္၊ ဘက္ေပါင္းစံုက ျပင္ဆင္ရေတာ့မည္၊ ရန္သူအေျခအေန၊ မိမိအေျခအေန၊ လူထုအေျခအေန၊ လက္ရွိပကတိ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေန၊ ရွစ္ေလးလံုးၿပီးကာစ ပူပူေႏြးေႏြး လူထုရပ္တည္မႈ၊ ထိုခ်ိန္ ရက္ရက္စက္စက္ ရဟန္းရွင္လူ ေက်ာင္းသားမ်ား အသတ္ခံရသျဖင့္ လူထုက အမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္း ေသြးပူေနခ်ိန္၊ အက်ဳိးအျမတ္ကို ခ်ိန္မွရေတာ့မည္၊ သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္မ်ား စစ္ဆင္ေရးအက်ဳိးအျမတ္ကို ခ်ိန္ေနပံုရသည္၊ မိမိဘက္မွ မည္မွ်က်ဆံုး ႏိုင္မည္လည္း၊ ႏိုင္ငံေရးအျမတ္၊ စစ္ေရးအျမတ္ မည္မွ်ရႏိုင္မည္လည္း ဘက္ေပါင္းစံု ခ်င့္ခ်ိန္တြက္ဆႏိုင္မွသာလွ်င္ ေသ ခ်ာေသာ တိုက္ပြဲကို ဆင္ႏြဲႏိုင္ေတာ့မည္၊ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္သားမ်ားလြတ္ေျမာက္ေရး၊ ကယ္တင္ႏိုင္ေရးအတြက္ က်ေနာ္တို႔သည္လည္း ရင္ခုန္စြာ ေဆြးေႏြးမႈ ရလဒ္အား ေစာင့္စားလွ်က္၊ ဤသို႔ျဖင့္ မိုးညင္းၿမိဳ႔သိမ္းတိုက္ပြဲ ေက်ာင္းသားမ်ားကို ကယ္ထုတ္သည့္ပြဲ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးႏွင့္ လူထုအား၊ ေက်ာင္းသား ျပည္သူတို႔၏အား မၾကာမွီေပါင္းစပ္ၾကေတာ့မည္၊ မၾကာမွီ မိုးညွင္းတိုက္ပြဲလာေခ်ေတာ့မည္။
က်ေနာ္တို႔ မီးလင္းဖိုသည္လည္း စစ္ေဇာမာန္ဟုန္ တက္သည္႔အလား အရွိန္ျပင္းစြာ ေတာက္ေလာင္ညွီးလွ်က္၊ မၾကာမွီအေရွ႔ဘက္မွ ေရာင္နီမ်ားသန္းလာေတာ့မည္၊ တဖက္ေတာင္ကုန္း စစ္သင္တန္းမွ မ.က.ဒ.တ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ရဲေဘာ္မ်ား၏ စစ္ေသြးစစ္မာန္ျဖင္႔ “ဘာလုပ္ေနလည္း၊ ေလ့က်င့္ေနတယ္” “ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ တိုက္ပြဲ၀င္ဖို႔” “ဘယ္သူ႔အတြက္လည္း၊ ျပည္သူ႕အတြက္ပဲ” “ဘာစိတ္ဓါတ္လဲ၊ ခြပ္ေဒါင္းစိတ္ဓါတ္” ဟု ႏွင္းေငြ႔ ျမဴေတြၾကားေဖါက္ထြက္၍ ညီညာစြာ တြန္ၾကဴးလိုက္ေသာ ေဒါင္းတမာန္တို႔ အသံေတြဟာေလ ေရခဲသည္႔ ဂ်င္းေဖါတို႔၏ မေနာေတာင္တန္းမ်ားမွ ျမန္ျပည္တလႊား ေသာင္းထိုက္ကၾကားေအာင္ သားေမာင္ တို႔ေလ အမိေျမ လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပြဲ ဆင္ႏြဲေနၾကေၾကာင္း။
သားခ်စ္ (ဟစ္တိုင္)
တိုက္ပြဲသို႔ ...
ကဲ …
ရဲရင္ထြက္
တက္မျဖဳတ္
သုတ္သုတ္လွမ္း
ရာဇ၀င္ပန္းပြင့္ျဖဴျဖဴ
ဘယ္သူ နမ္းၾကဴရဲသလဲေဟ့ … ။
(၁၉၈၈ ခုႏွစ္ အေရးေတာ္ပံုကာလတြင္ အမည္မသိ ကဗ်ာဆရာတဦးမွ ေရးသားသည္)
Rest of your post
Sunday, August 31, 2008
ျမင့္ျမင့္စန္း ဇာတ္လိုက္ျဖစ္ၿပီ
မာေရေက်ာေရနုိင္တဲ့ေကာင္ေလ
ဘာျဖစ္လဲ
ေခ်ာ္က်ရင္ေတာင္ ေမွာ္ထေနဦးမယ့္ေကာင္။
ဆႏၵစြဲအရ ေျပာၾကစတမ္းဆိုရင္
သူပုန္ထပြဲႀကီး ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲသဲ က်င္းပလိုက္ခ်င္တာပါပဲ။
ငါ့ကို
ကန္႔လန္႔တုိက္တယ္လို႔ မေျပာၾကနဲ႔
ရန္သူကို ရန္သူလို႔ မေခၚရဲတဲ့ေကာင္ေတြကို တိုက္မယ္
ေျမထုလိုမစြဲျမဲရင္ ေလထုလို အသဲကြဲရမယ္
ဘုရားသခင္က ေမာင္ရင္တို႔ကို ေက်ာ္မၾကည့္ခဲ့
ဘယ္ေလာက္ပဲ ပူေလာင္ပါေစ ရင္ခြဲ႐ံုမွာေတာ့ ဇိမ္မရွိဘူး
တပ္ၾကပ္ႀကီးအထာ လာလုပ္မေနနဲ႔။
ျမင့္ျမင့္စန္းေရ …
မင္းက ငါ့ကို
တင့္တင့္တယ္တယ္ လူရာ၀င္ေစခ်င္သတဲ့
ဟုတ္စ
မင္းက ငါ့မိန္းမဆက္ျဖစ္ေနဦးမယ့္သူပါကြယ္
မညံ့နဲ႔။
ျမင့္ျမင့္စန္းေရ … မိန္းမေရ
မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ဓာတ္ပံုေတြ
ဟိုစာေစာင္ ဒီစာေစာင္မွာပါလာေတာ့
မင္းရဲ႕မ်က္ႏွာ တညႇိဳ႕တထြာ
အားမငယ္စမ္းပါနဲ႔ မိန္းမရာ
မင္းကို ငါ
ကဗ်ာထဲမွာ ထည့္ေရးၿပီ။
ညိဳထက္ (လမ္းသစ္ဦး)ဲ
Rest of your post
Thursday, August 28, 2008
ေ႐ႊ႐ုပ္တု
ရဲေဘာ္
ေႏြလည္ေန႔ရက္တရက္မွာ
ငါတို႔ကို ရဲေဘာ္ခြဲထြက္သြားခဲ့တယ္။
ရဲေဘာ္ရဲ႕စ်ာပနကို
ငုိ႐ႈိက္ျခင္းနဲ႔ ပို႔ေဆာင္ဂုဏ္ျပဳဖို႔
ငါတို႔မွာ အခ်ိန္မရွိ။
ရဲေဘာ္ရဲ႕ ႐ုပ္တုကို
ယဥ္ေက်းစြာထုလုပ္ဖို႔ … ၿပီးေတာ့
ထိုက္တန္စြာ ထုလုပ္ဖို႔
ငါတို႔မွာ ေ႐ႊသားမရွိ။
ဒါေပမယ့္
ေသြးေတြ႐ႊဲနစ္ေနတဲ့
ရဲေဘာ္ရဲ႕ အက်ႌကို
ငါတို႔ အလံထူလို႔
ေရွ႕သို႔ ေရွ႕သို႔
ေရွ႕ဆီကို သြားေနၾကတယ္ဆိုရင္
ႏွစ္ႏွစ္ခ်ဳိက္ခ်ဳိက္
အိပ္ေပ်ာ္လိုက္ပါေတာ့ ရဲေဘာ္။
ေဌးေအာင္
Rest of your post
Subscribe to:
Posts (Atom)
